به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، مراسم تشییع پیکر محسن جهانگیری پژوهشگر فلسفه و استاد دانشگاه صبح امروز چهارشنبه ۴ اردیبهشت در دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تهران برگزار شد.

کریم مجتهدی در این مراسم طی سخنانی گفت: از حضورم در این مراسم شرمنده هستم. برای ما که از همکاران نزدیک جهانگیری بودیم، دوری او در عین نزدیکی بسیار سخت است. من این ضایعه را به عنوان یک دانشجوی فلسفه تسلیت می‌گویم. جهانگیری از نخبگان این مملکت بود و اگر خاموش شد، آثارش همچنان در تحولات فرهنگی کشور اثرگذار خواهند بود و تفکرش ادامه خواهد داشت.

او ادامه داد: فلسفه تنها یک رشته نیست بلکه تعهد است. کسی که تعهد ندارد، اصلا نباید وارد حوزه فلسفه شود. جهانگیری عمیقا مسلمان و مومن بود و به خدا اعتقاد داشت و کارهایش را جدی می‌گرفت. ترجمه و تالیفات او هر کدام در جایگاه خودش فوق‌العاده باارزش است. ما که از علم صحبت می‌کنیم باید روش‌های علمی او را در تحلیل و تشریح فلسفه در نظر داشته باشیم و تعهدی که نسبت به ایران و مردم و دانشجویان و استادان را داشت، فراموش نکنیم. هرچه هست ما امروز در غم همدیگر شریک هستیم.

رضا داوری اردکانی نیز در این مراسم ضمن عرض تسلیت درباره جهانگیری گفت: جهانگیری برای همه ما عزیز بود و درست است که به لقاء الله پیوسته اما آثار و ترجمه‌ها و تالیفاتش برای فلسفه مملکت باقی مانده است. او۹۰ سال زندگی شایسته در پناه و رحمت الهی داشته و ما خوشبختیم که از وجود او درس‌ها گرفته‌ایم. او فقط یک دانشمند فلسفه نبود. در حوزه درس خواند و مدرس حوزه هم بود. او به دین، فقه، عقلانیت و عمل متعهد بود و به راستی مثال امروزی اخلاق شمرده می‌شد.

اردکانی اضافه کرد: شخصا هرچه فکر می‌کنم نکته‌ای پیدا نمی‌کنم که بتوانم با آن جهانگیری را شماتت کنم. او مثل یک فیلسوف نقد می‌کرد و اشکال می‌گرفت اما تا زمانی که در مورد مساله‌ای تحقیق نکرده بود و امری برایش مسجل نشده بود، اظهارنظر نمی‌کرد. به واقع حرف‌ها و اعمالش سنجیده بود و در میان دانشگاهیان ما کم‌نظیر.

حسین غفاری استاد دانشگاه نیز طی سخنانی اظهار کرد: من خودم را مصیبت‌زده می‌دانم. در آیات قرآن آمده حیات بسیاری از انسان‌ها در پنج چیز خلاصه می‌شود: بازی و سرگرمی، بطالت، تجملات و تفاخر به مال و فرزندان. اما من هرچه در زندگی جهانگیری و ۴۵ سال رفاقت و همکاری با او نگاه می‌کنم هیچ کدام از این موارد را  نمی‌بینم. او یک لحظه‌اش را هم به بطالت نگذراند و اصلا اهل تجملات و فخرفروشی نبود. حتی با نوشته‌‌ها و مطالبش. جهانگیری به هیچ وجه زیاده‌خواه نبود و همه اینها نشان می‌‌دهد که او اصلا درگیر دنیا نشده بود و خود را تماما وقف علم و اعتقادش کرد.

غفاری افزود: اعتقاد او تا بدان جا بود که مثلا شنیدم که حتی وقتی کتاب اسپینوزا را ترجمه کرده بود چون نگران این بود که محتوایش شبهه‌ای برای جامعه ایجاد کند، آن را منتشر نکرد. این در حالی است که او شخصا به اسپینوزا خیلی ارادت داشت و همه می‌دانیم که ترجمه چه زحمت دارد و کتاب برای عالم حکم فرزند پیدا می‌کند. اما او از این مهم نیز چشم‌پوشی کرد. به واقع که جهانگیری زندگی پربرکت و سعادتمندی داشته است و من به حال او غبطه می‌خورم.

سید محمدرضا حسینی بهشتی رییس گروه فلسفه دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تهران نیز با اشاره به اینکه برای وداع با معلم توانا و دلسوز جمع شده‌اند عنوان کرد: در نیم قرن حضور او در دانشگاه تهران جزو برکت ندیدیم و دیوارهای این دانشکده به یک حیات طیبه گواهی می‌دهند. او دانش گسترده و ژرف و به غیر از فلسفه غرب بر فلسفه اسلامی و فقه و کلام نیز مسلط بود. بسیار در ترجمه‌ها و تحقیقات دقت داشت و هرچه را که نوشته، از بهترین‌ها هستند که هنوز هم کم نظیر حساب می‌شوند. تواضع و فروتنی و وسواس در کسب روزی حلال از دیگر ویژگی‌های او بود. خداوند برکت آثار او را در زندگی دانشجویان نیز جاری کند و امیدواریم نسل جوان  بیش از پیش از نوشته‌های او بهره مند شوند. ما قرار بود ۱۵ اردیبهشت و در زادروز ۹۰ سالگی اش یک بزرگداشت برایش بگیریم که با این مصیبت مواجه شدیم.

غلامرضا اعوانی نیز درباره مرحوم جهانگیری یادآور شد: من و مرحوم جهانگیری از سال ۱۳۴۵ در مقطع ارشد و دکترا همکلاس بودیم. او واقعا شخصیت علمی جامعی بود یعنی با اینکه فلسفه غرب خوانده بود ولی فلسفه اسلامی، عرفان و کلام را هم به خوبی می‌شناخت و در این حوزه‌ها نیز بهترین تالیفات را داشت. کتاب ابن عربی او از بهترین کتاب‌ها درباره این شخصیت نه تنها در ایران که در سطح دنیاست. او بهترین مقالات را نیز در حوزه کلام و فقه نوشته که حکم مرجع دارد. اصولا ترجمه ‌ها و مقالات او نمونه کاملی از دقت علمی هستند که به فارسی روان و با ذکر دقیق منابع نگارش شده است.

اعوانی اضافه کرد: اما مهم‌تر از همه اینها جنبه انسانی اوست. او یک انسان واقعی بود و من هیچ خطای انسانی مثل غیبت، بدگویی و ... از او ندیده‌ام. نمونه کامل تقوا بود که خلاصه‌ای از تمام فضایل است. فلسفه و حکمت برایش راه زندگی بود و او با حکمت زندگی می‌کرد و جزو این فکری نداشت. دانشجویان زیادی تربیت کرد و تا زمانی که توانست به دانشگاه آمد.

کریمی دوستان رییس دانشکده ادبیات و علوم انسانی نیز با اشاره به حضور جهانگیری در این دانشکده گفت: مرحوم جهانگیری ۶۵ سال در دانشکده ادبیات و علوم انسانی تحصیل، تدریس و تحقیق کرد و چیزی جز مرگ نتوانست او را از این خانه دومش جدا کند. او به این دانشکده عشق می‌ورزید و وصیت کرده بود از همین جا بدرقه شود. جهانگیری ذره‌ای گیر این جهان نبود.

محمود نیلی‌احمد‌آبادی رییس دانشگاه تهران هم در سخنانی کوتاه اظهار کرد: در دانشگاه یک سری اسامی هستند که زبان به زبان می‌چرخند و به عنوان استادان اخلاق شناخته می‌شوند. هرکجا نام این دسته از افراد برده می‌شد، جهانگیری در صدر لیست بود. او خدمات ارزشمندی به جامعه دانشگاهی ارائه داده و از دست دادن او ضایعه بزرگی است. با این حال مهم این است که ما به عنوان جامعه  دانشگاهی به این فکر کنیم چگونه از آثار او استفاده کنیم و وظیفه همه دانشگاهیان و فرهیختگان است که سوابق و آثار امثال جهانگیری را به نحو احسن به جامعه منتقل کند. اسناد زندگی اساتید برتر دانشگاه می‌تواند از مهم‌ترین یافته‌های علمی دانشگاهی باشد که سرآغاز الگوسازی برای جوانان شود. این دین ماست نسبت به اساتید و جامعه.

پیکر مرحوم محسن جهانگیری در قطعه نام آوران بهشت زهرا به خاک سپرده شد و روز جمعه ۶ اردیبهشت ساعت ۱۴ الی 15 و 30 دقیقه  مراسم ختم او در مسجد نور برگزار می شود. همچنین یکشنبه ۸ اردیهشت ساعت 11 و 30 دقیقه تا ۱۳ در دانشکده ادبیات و علوم انسانی مراسم بزرگداشتی از سوی جامعه دانشگاهی برای او برگزار می‌شود.