به گزارش خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا) به نقل از هندو تایمز، با مرگ سید مصطفی سراج، بهارات هند صدای خود را از دست داد. این نویسنده کهنه کار بنگالی پس از یک دوره کوتاه بیماری در کلکته درگذشت. 

سراج که جایزه آکادمی ساهیتیا را برای رمان «آلک مانوش» در سال 1994 دریافت کرد بیش از 300 داستان کوتاه در کارنامه دارد و نویسنده 150 رمان است. 

سراج که نویسنده ای برای بزرگسالان و کودکان بود، همواره تلاش می کرد تا روح طبیعت را در آثارش منعکس کند. او نویسنده رآلیستی بود که به تمامی از مسایل عرفانی و رمانتیسیسم منعکس در آثار ادبی بنگلای معاصر فاصله گرفته بود. 

در دوره ای که نویسندگان بیشتری به زندگی شهری توجه می کنند او به زمین توجه داشت و از رابطه انسان و طبیعت در آثارش سخن می گفت و پلات آثار داستانی اش از داستان کوتاه گرفته تا رمان درباره بنگال روستایی و بهارات بود. 

با اقتباس آنجان داس، فیلمساز بنگالی از یکی از داستان های سراج، که درباره زندگی یک کودک یتیم در یک دهکده بنگالی است، استقبال بیشتری از آثار این نویسنده به عمل آمد. 

او متولد 1930 در مرشدآباد بود و این منطقه را در آثارش منعکس کرده است. وی که در خانواده ای مسلمان متولد شده بود همواره تلاش می کرد تا در آثارش اختلافات قومی، نژادی و مذهبی را از میان بردارد. با وجود سخت بودن آثار سراج برای ترجمه، به دلیل سبک نوشتاری اش، آثار او به زبان های انگلیسی، هندو، اردو و تامیلی ترجمه شده اند.