اگرچه پيامدهای مثبت اقدامات امیرکبیر مانند پيدايش طبقه منورالفكر و نقّاد و در نتيجه فاصله گرفتنِ تدريجی ساختار فرهنگی و علمی كشور از همسايگانش، آشكار است اما با توجه به نيت اصلی امير كه اقتدار نظامی و همچنين تمركز بر ظواهر تمدن غرب بود، كاستیهايی داشت و رأس اين كاستیها، غفلت از زيربنای پيشرفت و تمدن، يعنی توجه به علوم انسانی و فرهنگی بود به ويژه كه آثار اين تفكر در نهضت او به عنوان پيشگام، هنوز بر جامعه ما سايه افكنده است.