به گزارش خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا)، غلامرضا حیدری ابهری نویسنده‌ای است که 365 حدیث امام علی (ع) را برای کودکان بازنویسی کرده است و داستان‌های متعددی برای آنها نوشته است؛ ولادت امیرالمومنین، حضرت علی (ع)‌ بهانه‌ای شد تا به سراغ این نویسنده متعهد برویم و با وی درباره‌ دغدغه‌ها و آثارش صحبت کنیم. گفت‌وگویی که در ادامه می‌خوانید:

 

یکی از ویژگی‌های امام علی(ع) که خیلی مشهود است، شدت محبت ایشان به بچه‌ها و ایتام است که بسیار زیاد بود. علاوه بر اینکه یکی از بهترین جنگاوران در طول تاریخ بوده است، بسیار با کودکان مهربان و رئوف بودند. این تصویر بسیار شگفتی‌ است از مردی که با این صلابت و قدرت، با دلی مهربان ظاهر می‌شود. ایشان چنان مهربان دست بر سر یتیمان می‌کشیدند که ناظرانی که این صحنه را می‌دیدند، همه آرزو می‌کردند که ای کاش ما هم یتیم بودیم و از محبت امام این گونه بهره‌مند می‌شدیم. امام علی(ع) در تمام مدت زندگی خویش این همه افت و خیز را پشت سر گذاشته است. در سخت‌ترین جنگ‌ها (جمل، نهروان و صفین) در کنار پیامبر حضور داشتند. از پنج سال دوران خلافت خود، چهار سال و نیم در جنگ بودند. فرمانده‌ای مقتدر بودند؛ اما هنگامی که به یک یتیم می‌رسیدند، شخصیت دیگری بودند. قطعا چنین انسانی با این دل مهربان، همان‌طور که در تاریخ هم نوشته‌اند، در خانه هم، همسر خوبی برای حضرت فاطمه (س) بودند. امام علی(ع) به حضرت فاطمه (س) بسیار ابراز علاقه می‌کردند و با ایشان با عطوفت رفتار می‌کردند. به نظر من این یک ویژگی بسیار ممتاز امام علی(ع) بوده است.

برگردیم به کار ارزشمندی که شما انجام دادید، یعنی بازنویسی روایات؛ امام علی(ع) برای شادی کودکان چه کارهایی انجام می‌دادند و به عنوان یک پدر با فرزندان خود چگونه رفتار می‌کردند؟

آنچه که ما در روایات می‌بینیم، قطعا خود بزرگواران هم ملتزم بودند که، با بچه‌ها صحبت کنند و به شخصیت آن‌ها احترام بگدارند که همین موضوع باعث خوشحالی کودکان می‌شد. پدری که هنگام رسیدن به منزل مشغول کارهایی شخصی خودش است یک پدر نمونه است و پدر دیگر با خانواده مانوس می‌شود. سرسفره با بچه‌ها صحبت می‌کند و حال و احوالشان را می‌پرسد. با بچه‌ها بازی می‌کند و در کنار آنها با کودکان شوخی کردن، کمک کردن به نیازهایی که دارند، نوازش کردن، و... که هر کدام از اینها در شاد کردن کودکان سهمی دارد. ائمه ما و امام علی(ع) در راس آن چنین رفتاری را با فرزندان خود داشتند. 

 

همیشه بین عنوان و درونمایه ارتباط خاصی وجود دارد. چرا این عنوان را برای کتاب انتخاب کردید؟
این کتاب متشکل از 365 حدیث کوتاه و آهنگین از امام علی(ع) است. درس‌های زندگی را به کودکان آموزش می‌دهد و مانند یک مدرسه رفتار می‌کند. مدرسه‌ای که در کل سال باز است. عدد 365 نمادی از کل سال است. به نحوی یعنی، اگر مدرسه امام علی(ع) انتخاب می‌کنید، در کل سال می‌توانید مهمان ایشان باشید و از دانش او بهره بگیرید. البته اصل ایده از مصطفی رحماندوست بود.

دیدگاهتان به ادبیات چگونه است؟ در نوشتن به دنبال چه چیزی می‌گردید و اگر بخواهید جهان‌بینی‌ خود را در کل آثارتان بازگو کنید چه خواهید گفت؟
من اعتقادم این است که هرچه بچه‌های ما تلقی درست‌تری از جهان و واقعیت‌های آن داشته باشند یا به صورت کلی هرچه هستی‌شناسی دقیق‌تری داشته باشند، می‌توانند زندگی راحت‌تری را تجربه کنند. به عنوان مثال به سمت قله در حال حرکت هستید تا زمانی که ندانید کدام راه ایمن‌تر است، تا مسیر را نشناسید، تا توقف‌‌‌‌‌‌‌‌گاه‌ها را نشناسید، تا خطرهای راه را ندانید، نمی‌توانید این مسیر را درست طی کنید. هر چه شناخت‌تان بیشتر باشد، این مسیر را بهتر طی می‌کنید. به نظر من هرچقدر بچه‌ها با جهان و قواعد آن بیشتر آشنا شوند، ظرفیت‌های دنیا را بدانند، و ... زندگی بهتری خواهند داشت. در کتاب‌هایم سعی کردم، هستی‌شناسی را تقویت کنم.

به عنوان یک پدر اگر برای دوستان ما صحبتی دارید، بفرمایید.
فرزندپروری، پروار کردن فرزند نیست. اینکه فقط به جنبه‌های مادی فرزندان خود بپردازیم، با این کار، شایستگی نام «پدر» را نداریم. ما زمانی می‌توانیم نام خود را پدر بگذاریم که ارزش‌های ایمانی، اعتقادی، اخلاقی و معرفتی را در کودکان پرورش دهیم. با توجه به روایت امام علی(ع) که فرمودند: «بهترین ارثی که هر پدر برای فرزند خود می‌گذارد، علم و ادب است.» به نظرم، امروز که روز پدر است، پدران ما به این موضوع توجه کنند. وظیفه آن‌ها نان‌آوری نیست. البته این جمله کنایه از زحمت کشیدن پدر است. ولی شان پدر صرفا نان‌آوری نیست. بلکه باید به فکر غذای روح و معنویات بچه‌ها هم باشند. الحمدالله پدران ما در ایران، بهترین پدرها هستند.