لکنت جز در موارد استثنایی در دوران خردسالی آغاز شده و یک پدیده خاص دوران کودکی است و معمولا از سنین 2 تا 4 سالگی شروع میشود. لکنت، از مهمترین و متداولترین اختلالات تکلمی است. در سنین 6 تا 7 سالگی نیز که مصادف با زمان ورود به مدرسه است، به لحاظ ویژگیهای عاطفی و سازگاری اجتماعی خاص این دوره، موقعیت مناسبی است برای بروز لکنت در میان کودکانی که بیشتر مستعد چنین اختلالی هستند. گاهی از موارد در دوران بلوغ نیز افرادی که قبلا به نحوی لکنت داشتهاند، دچار لکنت زبان میشوند. در واقع سن، شرایط و ویژگیهای بلوغ نیز احتمالا در تغییر شکل یا تشدید لکنت مؤثرند. لکنت زبان در میان پسران بیشتر از دختران بوده و در بررسیها و تحقیقات مختلف نسبتی در حدود 70 درصد برای پسران و 30 درصد برای دختران ذکر شده است.
کتاب «درمان کودکان و بزرگسالان مبتلا به لکنت» اثر مشترک بَری گوئیتار و ربکا مککولی، به شیوهای تدوین شده که مطالب آن هم برای پزشکان و دانشجویانی که میخواهند با درمانهای مبتنی بر شواهد در لکنت آشنا شوند و هم برای افرادی که خود دچار این عارضه هستند و خانوادههایشان، کاربردی و مفید باشد. نویسندگان کتاب بهطور کلی، چهار گروه افراد را بهعنوان مخاطبان اصلی این کتاب معرفی کردهاند: دانشجوی رشته گفتاردرمانی، استادانی که به دانشجویان در رابطه با لکنت آموزش میدهند، فردی که مبتلا به لکنت است و والدین افرادی که مبتلا به لکنت هستند.
این کتاب در 20 فصل ابتدا به شما یاد میدهد که چگونه آنرا مطالعه کنید و در ادامه به موضوعاتی همچون مداخلات منتشرشده و در حال ظهور، درمان غیرمستقیم لکنت کودکان، مروری بر درمانهای کودک پیشدبستانی مبتلا به لکنت، تعامل والد با کودک، پیشگیری از ناروانی گفتار و درمان زودهنگام، مروری بر درمانهای کودکان مدرسهرو مبتلا به لکنت، گفتار نرم و رفتاردرمانی شناختی برای درمان کودکان بزرگتر و نوجوانان مبتلا به لکنت، مروری بر درمانهای بزرگسالان و نوجوانان مبتلا به لکنت، مبانی فیزیولوژیک و درمان دارویی لکنت و نقش شواهد و سایر اطلاعات در درمان لکنت، میپردازد. در پایان نیز جمعبندی مباحث و دستورالعملهایی برای آینده ارائه شده است.
براساس محتوای این اثر، لکنت میتواند یک اختلال مزمن که هنوز درمان خاصی ندارد، درنظر گرفته شود. این اختلال در اوایل کودکی شروع میشود و کودک با افزایش سن با نقص سازگار میشود. جنبههای این اختلال شامل گفتار قطعشده و مشکلاتِ همراه مثل شرمندگی، ناامیدی، خجالت، استرس و اجتناب اجتماعی است که میلیونها کودک در معرض خطر این مشکلات هستند. شیوع لکنت در کودکان 6-10 سال تقریبا 1.44% است، درحالیکه شیوع آن در نوجوانان کمتر و حدود 5% است که علت آن میتواند بهبودی خودبهخودی، اجتناب از صحبت و یا درمان در بزرگسالی باشد، اما با بزرگ شدن کودک همراه با لکنت، کیفیت زندگی کاهش مییابد. منطقی است که فرض کنیم مهارتهای گفتاری مناسب برای تعامل اجتماعی موفق لازم است و لکنت صحبت، کودک را محدود و محدودتر میکند. علاوه بر این، طبق تحقیقات انجامشده، تقریبا 15% کودکانی که ناروانی گفتار دارند، در معرض خطر ابتلا به اختلالات اضطرابی در بزرگسالی هستند. به همین دلیل ضروری است درمانهای موثر برای کودکان و نوجوانان مبتلا به لکنت انجام شود.
به حداقل رساندن واکنشهای منفی محیط
«کودکانی که با لکنت صحبت میکنند، تنها از لکنتشان تأثیر نمیپذیرند و خانواده و معلمان و کودکان همسن و سالشان و سایر افرادی که با آنها در ارتباط هستند، تأثیرگذارند. بعضی از افراد راجع به لکنت آگاهی ندارند و احساس اضطراب از آینده کودک دارند و برخی از والدین از اینکه خودشان علت لکنت فرزندشان بودهاند، احساس گناه میکنند و برخی دیگر احساس خجالت و شرم از صحبت کودکشان دارند و ممکن است به کودک فشار وارد کنند تا کودک روان صحبت کند و همسالان نیز ممکن است کودک را در مورد ناروانی گفتارش مورد آزار قرار دهند. بنابراین محیطِ کودک، عاملی تأثیرگذار بر کودک است و درمانگر باید در مورد ماهیت لکنت به این افراد آگاهی دهد.»
نخستین چاپ کتاب «درمان کودکان و بزرگسالان مبتلا به لکنت» با ترجمه شمیم قاضی در 332 صفحه با شمارگان یکهزار نسخه به بهای 75 هزار تومان از سوی انتشارات جالیز راهی بازار نشر شده است.
نظر شما