وفایی در گفت‌و‌گو با خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) گفت: آن‌چه امروزه در محیط ‌های دانشگاهی شاهد آن هستم این است که دانشجویان بیشتر به موضوع حکایت‌ها و بحث روایت و عناصر داستانی در آثار کلاسیک و از جمله آثار مولانا توجه نشان می‌دهند.

وی در ادامه توضیح داد: اگر مباحث مربوط به ویژگی‌های حکایت‌های داستانی آثار مولانا و همچنین مسایل روایی و عناصر داستانی او بررسی و پرداخته شود، از یک سو کاری جدید است و از سوی دیگر ظرفیت بالایی برای انجام تحقیق و پژوهش در این حوزه وجود دارد، البته در این حوزه تاکید من بیشتر بر «مثنوی معنوی» است.

این مدرس دانشگاه با تاکید بر مسایل زبانی آثار مولانا افزود: حوزه زبانی مولانا یکی از مباحثی است که همواره در مولاناپژوهشی‌‌ها باید مورد توجه قرار گیرد. زبان مولانا، زبان عرفان است، اما متاسفانه در این زمینه جز چند کار محدود، پژوهش جامعی صورت نگرفته است.

وی با اشاره به تفاوت این نوع زبان با زبان حماسی و غنایی تشریح کرد: باید از منظر تصویرپردازی‌ها و ویژگی‌های بیانی زبان عرفانی مولانا بررسی شود. از سوی دیگر زبان عرفانی این شاعر با دیگر شاعران متفاوت است، حتی این تفاوت را در مقایسه میان غزل‌های او و حافظ  می‌توان دید.

وفایی در پایان گفت: البته در این زمینه در آثار اغلب شاعران پژوهش گسترده‌ای صورت نگرفته است؛ چراکه تنها پرداختن به مباحث تئوری و کلی کافی نیست، اما این ضرورت در ارتباط با آثار مولانا بیشتر دیده می‌‌شود.