خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)؛ نرگس اکبری: «تی پی» گریه می‌کند، داد می‌کشد، فریاد می‌زند و «گریس» می‌شنود، چیزی نمی‌گوید، مانند همیشه آرام است. آرامشی که حتی برای بودن یا نبونش در دل تی پی و گریس دچار مقایسه‌ای مشکل برانگیز می‌شوند؛ اما تی پی نمی‌خواهد بپذیرد که زین پس باید هر روز صبح تا ظهر نگاه‌ها و طعنه‌های سنگدلانه‌ی مشتی نوجوان را که یک دنیا با سختی‌های او و خواهرش تفاوت دارند متحمل شود. تی پی و گریس خواهرند؛ دو خواهر که از هزاران هزار خواهر و خانواده‌ای دیگر به هم نزدیکترند؛ نزدیک‌تر از هر فرزندی به مادرش و هر عروسکی به صاحبش. شاید هم خدا به دلیل محبت فراوانی که در دل‌هایشان نسبت به هم دارند کارشان را راحت کرد و آن‌ها را دوقلویی به هم چسبیده آفرید.

آری؛ دوقلویی به هم چسبیده که پدیده‌هایی از خلقت آفرینش و موهبت‌هایی برای یکدیگرند. در نظر، تی پی و گریس خیلی بدبخت‌اند که هیچ‌گاه از بند در کنار هم بودن به فردیت و رهایی نمی‌رسند؛ اما تی پی خوشحال است و گریس هم. هرچه که نباشند آن‌ها دو فکر جدا از هم دارند، دو قلب جدا از هم و این کافی است تا بدانند که فردیت یعنی عشقی منحصر به فرد در وجود هر کس. تی پی و گریس هر کمبودی که داشته باشند، لااقل ذهن و حسی جدا از هم دارند. جدا از هم تکلم می‌کنند و فارغ از هم حتی، عاشق می‌شوند.

تی پی نمی‌پذیرد که بعد از شانزده سال، حالا یکدفعه در اجتماعی برود که هنوز پذیرش امثال او و خواهرش را ندارند؛ اما گریس مانند همیشه لبخند می‌زند. شاید می‌خواهد به گونه‌ای که تا به الان زندگی‌اش را روی خوش‌بین بودنش ساخته زین پس هم بسازد. فکر می‌کند شاید تجربه جالبی برایش باشد. تجربه‌ای خوشایند که به گفته خودش رد است؛ مگر به این وضعیت و قضاوت‌های مردم می‌شود گفت خوشایند؟!

تی پی و گریس اما مجبورند به مدرسه‌ای بروند مانند دیگر مدرسه‌ها که همه نوع بچه‌ای در آن است و بعد از سال‌ها در خودشان بودن و انزوا در قلب اجتماع بروند. در هر صورت آن‌ها که تا به اینجا زنده مانده‌اند و می‌توانند لبخند بزنند حتما توان تحمل و مقابله با رفتار نوجوانانی را که درکی از مشکل آن‌ها ندارند در خود به وجود آورده‌اند.

سخت‌شان است اما تی پی و گریس، کنار هم‌اند. فردیت دارند ولی چسبیده به هم‌اند. با تمام این اوصاف، طولی نمی‌کشد که رفیق‌هایی می‌یابند مهربان‌تر از هر که فکرش را کنند. گاه فارغ از هر ارتباط محبت و ترحم برانگیز، لازم است با رفیقی تعامل کنند از جنس خودشان و چه کسی بهتر از یاسمین و جان که با دیگر نوجوانان 180 درجه تفاوت می‌کنند؟ یاسمین و جان به تی پی و گریس بیمناک یا وحشیانه نگاه نمی‌کنند. از هم‌صحبتی با دو خواهر که تنها گناهشان به هم چسبیده بودنشان است گریزان نیستند. شاید چون آن‌ها هم مانند تی پی و گریس در جامعه‌ای که همه می‌خواهند عالی باشند پذیرفته نیستند. یاسمین، تی پی را یک نفر نگاه می‌کند و گریس را هم. جان نیز در ذهنش به هر دو خواهر هویت بخشیده است و با این خواهران افسانه‌ای، به مراتب راحت‌تر از خیلی انسان‌های سالم دیگر است که فقط آزارشان را به مردم می‌چشانند.

مدرسه، اجتماع، تعامل و رفاقت به هر میزان هم که برای آن‌ها غمناک و پر درد باشد؛ هدیه‌های زیادی را به آن‌ها بخشید. به هرکدام‌شان یک چیزی داد؛ به تی پی رفاقت و حرف زدن با یاسمین را و به گریس شاید عشق را یا حداقل حسی که در تفکراتش بیگانه‌تر از همیشه و منحصر به فردتر بوده است. چیزی که در توصیف دیگران با واژه عشق همراه است؛ عشقی بر آمده از شروع خواندن یک کتاب و هزاران حس به وجود آمده در دلش به جان!

اما خب هر شروع زیبا و آرامش‌بخشی یک پایان دارد. پایانی که گاه غیرقابل باورترین نتیجه را به وجود می‌آورد. پایان‌ها معمولا غم‌انگیز‌اند؛ حتی در زندگی تی پی و گریس. حالا باید از هم جدا شوند، ریسکی زیاد اما هویت‌بخش‌تر از قبل. دیگر باید برای زندگی بهتر این ریسک را به جان بخرند. در کتاب «ما یک نفر» شاهد زندگی بسیار متفاوتی از دو خواهر دو قلوی به هم چسبیده هستیم که شبیه زندگی خیلی از دوقولوهای به هم چسبیده دیگر، می‌تواند پایانی تلخ و مرگ‌بار داشته باشد؛ اما تی پی و گریس برای ادامه زندگی عاشق‌ترند، خیلی عاشق‌تر.

کتاب «ما یک نفر» به نویسندگی سارا کروسان قالب نگارشی و نوشتاری منحصر به فردی دارد که سبک کلی کتاب را خاص و زیباتر می‌سازد و به مخاطب این شوق را می‌دهد که خواندن کتاب را همچنان ادامه دهد. این سبک خاص، وابسته به سادگی بیان در عین ماهر بودن قالب نویسندگی است و این بیان شیوا و ساده، خود یکی از دلایل محبوبیت کتاب در میان مخاطبان است.

فارغ از سبک نوشتاری و خاص بودن چاپ متن کتاب، تصاویر و طرح جلد، ذهنیتی کلی را از کتاب به ما می‌دهد تا در درک کتاب موفق‌تر باشیم و همزادپنداری ما با کتاب و شخصیت‌ها بیشتر شود؛ چرا که تصویر روی جلد نشان از مفهوم کلی درون کتاب است و این تصویر، خواننده را به مطالعه کتاب علاقه‌مندتر می‌کند. گر چه اگر در محتوای اصلی به این میزان زیاد از چاشنی غم استفاده نمی‌شد، بی‌شک رضایت‌مندی انتزاعی از این کتاب تا حد زیادی بالا می‌رفت؛ اما در نگارش همین داستان هم استفاده از واقع‌بین بودن نویسنده، نقطه اوجی خلاقانه است.

شما هم برای فهم عمیق‌تر زندگی مشکل تی پی و گریس، با آن‌ها در کتاب «ما یک نفر» همراه و شریک تجربه‌ی لحظات جدید زندگی‌شان شوید.

اطلاعات کتاب:
نشر پیدایش کتاب «ما یک نفر» به قلم سارا کروسان را با ترجمه کیوان عبیدی آشتیانی در 500 صفحه و به بهای 90 هزار تومان منتشر کرده است.