به گزارش خبرنگار خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، ما برای قبول اینکه باید با بعضی آدم‌ها، موقعیت‌ها و شرایط خداحافظی کنیم، به زمان احتیاج داریم. «زمان باید بگذرد». ذهن ما باید هزاران داستان متقاعدکننده بسازد تا آرام آرام نزدیک شویم به لحظه خداحافظی. به هر حال چه تصمیم بگیریم و چه همچنان خودمان را معلق نگه داریم، لحظات خداحافظی فرا می‌رسند. امروز اگر نه، چند سال دیگر!

در خداحافظی دردی وجود دارد، دردی پنهان. مگر می‌شود خداحافظی دردناک نباشد؟ اگر خیلی وقت است متوجه شده‌ایم به خداحافظی خاصی نزدیک شده‌ایم، بهتر است خودمان را گول نزنیم. بهتر است درد را به رنج تبدیل نکنیم. خداحافظی‌ها را باید شروع کرد. خداحافظی‌ها را که شروع کنیم چندوقتی غمگین خواهیم بود؛ اما بعد از آن داستان‌های جدیدی را تجربه خواهیم کرد.

در پیش‌گفتار کتاب آمده است: سندرم آشیانه خالی نوعی حس اندوه و تنهایی است که پس از آنکه فرزندان به قصد زندگی جدا یا رفتن به دانشگاه برای اولین‌بار خانه را ترک می‌کنند، پدر و مادر یا سرپرست ممکن است به آن دچار شوند. این سندرم یک عارضه بالینی نیست.

در بخشی از متن کتاب می‌خوانیم: «خودتان را دوباره با خودتان آشنا کنید. قبل از آمدن بچه‌ها چه کسی بودید؟ واقعاً چه چیزی به شما شادی می‌دهد؟ تفریحات و علایق موردعلاقه شما چیست؟

کتاب «درمان آشیانه خالی» به قلم لیزا. او انگلهارت با ترجمه مطهره نوروزی در ۴۶ صفحه مصور و به بهای ۸۰ هزار تومان برای والدین و افراد بزرگسال منتشر شده است.