سرویس استان‌های خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) - مبارک نصیری، شاعر: تو کیومرث‌تر از شعر کیومرث پیدا نخواهی کرد. بیشتر آدم‌ها مثل خودشان نیستند ولی کیومرث هم خودش بود و هم شعرش به خودش و تنهایی‌اش مو نمی‌زد.

در ابتدا  جنگ‌زده بودند. خانواده‌اش در ساختمان‌های ‌بلوکی باقرصدر آبدانان بود. همدیگر را می‌دیدیم. بی آن‌که تظاهر کند، بزرگ‌منش بود و دوستانش همیشه در اطرافش بودند.

شعر پارسی را به خوبی می‌سرود و این اواخر که شعر کُردی می‌گفت و شعر کُردی جنوب را که شاید کمتر به آن پرداخته می‌شد، در متنوع‌ترین قالب‌ها و با صدای اندوه دیده‌ی خودش می‌خواند. کیومرث همچون شعر جنوب، شعر ایل کُرد، تنها بود و از عشقی می‌سرود که تنهایش گذاشته بود.

عارش نمی‌آمد از عشق سوزانی که سرچشمه هنرش شده بود، کنار بکشد و شاید مرگش را در این می‌دید، یعنی زمانی که نتواند از این پدیده و جوشش الهی بی‌بهره بماند.

شاعرتر از خودش کسی نبود و صادق‌تر و ساده‌تر از کسی که خودش بود. کیومرث با کلمات دست به آفرینش کوه‌ها و دریاها زد. دست به آفرینش زن، زیبایی و دنیایی که باید آن را خلق می‌کرد، آنگاه خود ذره ذره ذوب شد و در زمین فرو رفت!

به گزارش ایبنا، کیومرث مرادی، شاعر نام‌آشنا و خوش‌ذوق اهل دهلران، صبح روز سه‌شنبه 24 مردادماه در بیمارستانی در اهواز پس از تحمل درد و رنج فراوان ناشی از بیماری به ملکوت اعلی پیوست. وی متولد شهرستان مرزی دهلران و از طایفه «دشتی» بود و در حوزه‌های اجتماعی و دفاع مقدس صاحب آثار درخشانی در دو زبان فارسی و کردی  و در زمینه ادبیات شعری این شهرستان و استان، فعال و پرتلاش بود.