به گزارش خبرنگار خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)؛ علیرضا خلیل‌زاده: چاپ اول کتاب «چالش­های مکتب هنری انقلاب» در سال 1401 به دست انتشارات مهر نوروز انجام شده است که در  288 صفحه به بازار عرضه شده است. هنر در طول تاریخ علاوه بر اینکه بیانگر روحیات و تفکرات خالق اثر بوده، بر تحولات اجتماعی و آرمان­‌ها و هنجار­ها و خرده‌­فرهنگ‌­های جامعه خود نیز بوده است. در سال­‌های پس از انقلاب به خصوص سال­‌های اخیر ایران در زمینه­‌های هنری تولیدات بسیار خوبی داشته، هم از منظر کمیت و هم کیفیت؛ بسیاری از این تولیدات در راستای پخش و گسترش آرمان­­‌های انقلاب و تبلیغ دستاورد­های آن به کشور­های جهان بوده است ولی در بین تئوریسین­ها و نظریه‌­پردازان معاصر ایرانی همیشه این پرسش مطرح بوده که « آیا ما در 4 دهه پس از انقلاب توانسته‌­ایم مکتب هنری مستقلی همگام با آرمان های انقلاب اسلامی تدوین کنیم؟ مشکلاتی که ما را از این هدف بازمی‌دارند چیست؟ » دکتر علی‌­اصغر فهیمی‌­فر دارای مدرک ارشد پژوهش هنر از دانشگاه تهران و دکترای فلسفه هنر از دانشگاه مرکزی انگلستان است.

وی سابقه تدریس در بسیاری از دانشگاه‌­های مطرح ایران را داراست و عضو هیئت علمی دانشگاه تربیت مدرس نیز هست. او در پی این پرسش ها دست به پژوهشی زده که دستاورد این پژوهش در قالب یک کتاب به چاپ رسیده است. در مقدمه کتاب نگاشته شده‌: «تحولات هنری در طول تاریخ، آینه تمام­‌ نمای جامعه و تصویر واضح و شفافی از ارزش‌­های جاری، سنت‌­ها، نگرش­‌ها و مطالبات اجتماعی بوده­‌اند. آثار هنری یکی از استنادات معتبر شناخت تاریخی ادوار و جوامع‌­اند و خوانش آن­ها می‌­تواند تصویر روشنی از زمان و مکان تولیدشان به دست دهد. همچنین، هنر به عنوان یک پدیده‌­ی پیشرو و هدایتگر، ضمن تشریح و تبیین هنرمندش، جامعه‌­اش، تاریخش و عوامل مؤثر برای خلق­‌اش، نقشی تعیین‌­کننده در شکل‌­گیری، هدایت و تقویت جریان­‌های فکری، معنوی و فرهنگی داشته است. از این منظر نقش هنر در تحولات اجتماعی، نقشی دو سویه و تعاملی است. تعلق یا پیوند هنر با جریان‌­های عمده­‌ اجتماعی و سیاسی نیز ناشی از درک همین نقش و به­‌کارگیری آن است. هنر به عنوان یک پدیده‌ مستقل دارای کارکردهای اجتماعی، همواره به اختیار انقلاب­‌ها و نظام‌­های سیاسی گرفته شده و مطمع نظر قدرت بوده است. ایران کشور تمدن­‌ساز است و مهد یکی از دیرین‌ترین و پویاترین تمدن­‌های بشری محسوب می­‌شود. هنر ایران در طول تاریخ، پابه‌­پای تحولات سیاسی و نظام قدرت، استمرار یافته و چه در اختیار قدرت، و چه در تعارض با آن، به حیات خود ادامه داده است.»