احسان عباسلو در گفت‌وگو با خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) با تاکید بر تاثیر برگزاری جلسه‌های نقد کتاب در بهبود وضعیت تالیف عنوان کرد: امروز جلسات نقد تخصصی، حلقه مفقوده ادبیات ما شده و اگر در محافل ادبی و دانشگاه‌ها و مراکز فرهنگی چنین جلساتی تشکیل شوند، مضرات فرهنگ، زبان و ایده‌های وارداتی در حوزه ادبیات مشخص می‌شود.

وی تاکید کرد: برگزاری جلسات نقد می‌تواند ضعف و قدرت ترجمه‌ها را نیزهم از نظر کیفی نشان دهد که این خود در نشان دادن این نکته که بسیاری از ترجمه‌ها حاصل کار خود مترجم هستند تا نویسنده اصلی کمک می‌کند و می‌تواند خواننده را به سمت داستان تالیفی سوق دهد.

این نویسنده و داور جشنواره‌های ادبی با بیان اینکه شخصیت در داستان ترجمه دغدغه فرهنگی و اجتماعی خاص خودش را دارد که گاه در مقایسه با دغدغه‌های ما از فاصله زیادی هم برخوردار است، افزود: داستان تالیفی نیاز روز ما و چالش‌هایمان را به تصویر می‌کشد و مناسب جامعه ماست. نقد این را نشان می‌دهد و بر آن تاکید می‌کند.

وی با تاکید بر اینکه افزایش ترجمه در بازار نشر ایران نگران‌کننده است، گفت: چندین نهاد و مرجع می‌‌توانند دست در دست هم معضل رشد نامتناسب ترجمه را حل کنند. اولین آنها وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی است که اصلی‌ترین مرجع رسیدگی به امر کتاب محسوب می‌شود. نهاد دوم صدا و سیمای جمهوری اسلامی است که باید برنامه‌هایی را حتی کوتاه مدت به نقد و معرفی آثار ترجمه اختصاص دهد و ذهن مخاطبان را نسبت به واقعیت ترجمه و گاه مسائل پشت آن آگاه کند.

عباسلو تاکید کرد: شیوه‌های سنتی دیگر پاسخگو نیست و باید تبلیغ را به سمت مخاطب ببریم یعنی وی را با تبلیغ مواجه کنیم، اطلاعات خرید وی پیدا شود و پیامک‌های تبلیغاتی در راستای خریدهای قبلی برایش ارسال شوند و آثار مرتبط با خریدهایش را معرفی کنیم. خبرنگاران نیز نقش اطلاع‌رسانی دارند و باید آنها هم نقدهایی درباره ترجمه‌ها بنویسند تا آگاهی و اطلاع لازم درباره کیفیت یک ترجمه را نیافته‌اند اقدام به معرفی آن نکنند. خبرنگاران از تبلیغ آثاری که مناسب نیستند باید پرهیز کنند.
 
وی همچنین با بیان اینکه لازم است بار دیگر به داستان بومی توجه بیشتری شود، گفت: مدتی است که بومی‌نویسی به محاق رفته درحالیکه داستان بومی، مسئله ویژه جامعه و فرهنگ ما را نشان می‌دهد و بیشتر می‌تواند تاثیرگذار باشد. بومی‌نویسی به سبب نزدیکی زبانی و احساسی خاصی که با مخاطب ایجاد می‌کند می‌تواند نیاز وی را تامین کند و جلوی گرایش به سمت ترجمه را بگیرد. به‌عنوان نمونه نیاز داریم تا داستان‌هایی در مورد سیل و کم‌آبی جنوب در همان مناطق جنوبی یا داستان‌هایی برای وحدت و وفاق ملی در مناطقی مانند کردستان نوشته شوند.