به گزارش خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا) آیت‌الله محمد عندلیب همدانی، استاد درس خارج حوزه علمیه یادداشتی درباره بعثت به رشته تحریر درآورده و در کانال شخصی خود منتشر کرده که آن را می‌خوانید؛

با مروری به آیات شریفه قرآن مجید و روایات معصومین(ع) به رابطه محکم نبوت و خردورزی پی می‌بریم.

تأثیر بعثت در حیات عقلانی آدمی از چهار منظر قابل بررسی است:

یک، نقش محوری دادن به عقلانیت: پیام بعثت هر پیامبر و از همه مهمتر بعثت حضرت خاتم الانبیاء(ص) اصالت بخشیدن به تعقل در گفتار و رفتار و محور قرار دادن عقلانیت در سراسر زندگی است. این اصالت عقلانیت در حیات یعنی حرکت بر مدار حکمت، یعنی دوری از پوچی و بیهودگی یعنی دوری از جهالت و لجاجت، یعنی تفکر، تفقه، تذکر و تعلم.

دو، کشف سرمایه‌های پنهان در عقول: تأثیر بعثت و پیگیری عملی رهنمودهای پیامبران از این نگاه نیز قابل تفسیر است که‌ سرمایه‌های ناپیدا و قابلیت‌های شناخته‌نشده عقل توسط رسول الهی کشف و آشکار می‌گردد، به تعبیر علی (ع): «فَبَعَثَ فِيهمْ رُسُلَهُ ... وَيُثِيرُوا لَهُمْ دَفَائِنَ الْعُقُولِ».

سه، افزایش سرمایه‌های عقلانی و اخلاقی: در حدیث مشهور «انما بعثت لاتمم مکارم الاخلاق» هم می‌توان به تکمیل نبوت‌های پیشین اشاره کرد و‌ هم به تتمیم رهنمودهای اخلاقی عقل توسط پیامبر.

چهار، هدایت به سوی عرفانی عقلانی: به نظر می‌رسد که تعبیر «تعقل عن الله» که در روایاتی از جمله سه مورد از سخنان امام موسی بن جعفر(ع) خطاب به هشام بن حکم آمده است، به این معناست که پیامبران آمدند تا با بیان رهنمودهای الهی مردم را با معنویت عقلانی و عرفان الهی آشنا سازند عرفانی که برخواسته از ترقی عقلانیت است و‌ به مرحله‌ای می‌رسد که عقول آدمیان با استضائه از منبع نور نبوی، نورانی‌تر و الهی‌تر می‌شود و انسان به گونه‌ای انس با محبوبش پیدا می‌کند که برای او تنها و تنها رضایت الهی مطرح است و بس.