به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) هادی خانیکی به مناسبت درگذشت محمدامین قانعی راد در یادداشتی در کانال تلگرامی اش نوشت: «مرگِ ناگهان و شتاب‌ناک دکتر محمدامین قانعی‌راد، هم مثل زندگی آرام و استوارش سرشار از نکته‌های نهفته است. دیروز که ساعت پنج بعد از ظهر، در پایان وقت ملاقاتی سخت و پراضطراب، پیشانی سردش را در بیمارستان بوسیدم، پرده‌های دیدارهای این ایام اخیر و گفت‌وگوی سالیان دور و نزدیک را در میان حلقه‌های پنهان اشک، می‌دیدم که «این قافله‌ی عمر عجب می‌گذرد.»

با همه این دیده‌ها و شنیده‌ها، گمان نمی‌کردم که کمتر از سه ساعت دیگر، در آستانه‌ی اذان مغرب آخرین روز ماه رمضان، شمع وجود او در کنار همسر وفادارش خاموش شود و دنیایی از داغ و دریغ – البته در میانه‌ی خرمنی از خوشه‌های دانش و بینش و کوشش – برای‌مان به جا بگذارد.

 

دکتر «آزاده»، پزشک معالجش، که جهانی فراتر از درمان برای بیماران خویش و اطرافیان آنان می‌آفریند، دو روز پیش از آن در خانه، به خانواده، من و دوستان دیگر گفت: «قانعی‌راد، بزرگ است و باید ایستاده و عزیز از دنیا برود.» و دست تقدیر نیز چنین کرد.

 

مرگ قانعی‌راد، در ادامه‌ی دو سال زندگی پررنج، اما پربار و تأثیرگذار او، یک «پایان» نشد، به‌واقع «آغازی» دیگر شده است برای تداوم راهی که خود در این روزها، ماه‌ها و سال‌های پشت سر ساخته و پرداخته است.

 

سخن مولوی، تصویر پرمعنا و فشرده‌ی زندگی، مرگ و حیات مجدد اوست، در آن‌جا که می‌گوید:

 

خاک او هم سيرت جان می‌شود

سرمه چشم عزيزان می‌شود

 

ای بسا در گور خفته خاک‌وار

به ز صد احيا به نفع و انتشار

 

سايه برده او و خاکش سايه‌مند

صدهزاران زنده در سايه ويند

 

هادی خانیکی، ۲۵ خرداد ۹۷»