به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)  به نقل از گاردین، «ویلیام وردزورث» شاعر بنام قرن هجدهم انگلیس، دوره «رمانتیک» را در ادبیات انگلیس بنا نهاد. روح حساس شاعر پس از سفر به فرانسه و مشاهده انقلاب این کشور و نا عدالتی‌های موجود درقبال مردم عادی به درد آمد. بنابراین تصمیم گرفت شعر را از طبقه بالای جامعه به پایین بکشد و طبقات عامه جامعه را موضوع شعر خود قرار دهد. وی از حضور مردم عادی و طبیعت زیبا در اشعارش بهره می‌برد.

وی پس از آشنایی با «ساموئل تیلور کالریج» هیجان شعری خود را کامل کرد. دو شاعر احساسات و عقاید مشترکی داشتند و این تأثیر متقابل منجر به سرودن «ترانه‌های غنایی» شد که یکی از ماندگارترین اشعار دوره رمانتیک است. وی در اواخر عمر خود عنوان ملک‌الشعرایی دربار را نیز به دست آورد و با وجود امتناع از این عنوان به دلیل کهن‌سالی در نهایت مجبور به پذیرفتن آن شد. حالا پس از دو قرن و نیم و به مناسبت تولد 250 سالگی شاعر  موسسه اعتبارات heritage lottery تصمیم به بازسازی خانه شخصی این شاعر بزرگ گرفته است. خانه‌ای که بسیاری از اشعار برجسته ادبیات انگلیسی در آن سروده شد و مناظر اطراف آن الهام‌بخش تصاویر شعری بسیاری در ذهن شاعر شد.

این کلبه هنوز هم پر از وسایل شاعر است و در میان وسایل باارزش این موزه دفتر خاطرات «دوروتی وردزورث»، خواهر این نویسنده نیز که نقش زیادی در موفقیت برادر داشت، وجود دارد و مدخل 15 آوریل سال 1802 را که در آن با این گل‌ها برخورد کردند می‌توان خواند:

«امروز دسته‌ای گل نرگس در جاده بالای دهکده دیدم. تا به حال نرگسی را به این زیبایی ندیده بودم که در کنار و میان سنگ‌ها بروید. بعضی از آن‌ها سرشان را روی این سنگ‌ها گذاشته بودند گویی بالشتی زیر سر دارند و خستگی از تن به در می‌کنند. وقتی باد از میانشان رد می‌شد انگار با باد می‌خندیدند و شاد بودند.»
شعر معروف «وردزورث» به نام «تنها چون ابری در آسمان سرگردان بودم» که به «نرگس» هم معروف است در سال 2004 منبع الهام حفظ شعر در کشور شد و حدود 250هزار بچه مدرسه‌ای در کشور بریتانیا این شعر زیبا را که پس از مشاهده گل‌های نرگس سروده شده بود به حافظه سپردند.

کلبه شاعر در «گراسمور» که به نظر شاعر دوست‌داشتتنی‌ترین نقطه‌ای است که بشر تا به حال دیده است روزگاری کافه بود. سپس این ساختمان دو طبقه توسط شاعر از سال 1799 تا زمانی که ازدواج کرد، بچه‌دار شد،  و خانه‌ای بزرگ‌تر یافتند اجاره شد. این مکان از سال 1890 تاکنون که معاهده نگهداری آن امضا شده بود حفظ شد.

امروزه این مکان سالانه حدود 50هزار بازدیدکننده از سطح جهان دارد. البته امکان افزایش این تعداد پس از بازسازی این مکان بسیار زیاد است. بخشی از این بودجه هم برای ترجمه همزمان توضیحات به زبان ماندارین چینی و ژاپنی مورد استفاده قرار خواهد گرفت و بخشی دیگر به نورپردازی بهتر این مکان اختصاص می‌یابد.
این موزه نخستین بار توسط «جان میسفیلد» که پس از «وردزورث» جایگاه ملک‌الشعرایی دربار انگلیس را به دست آورد افتتاح شد. وی بهترین مجموعه دست‌نوشته‌ها، نامه‌ها، و دفاتر خاطرات این شاعر را داراست.

بهترین بخش بازسازی این موضوع این است که پس از اتمام آن از دسته‌ای از نامه‌های «آنت والون»، معشوقه شاعر در فرانسه رونمایی خواهد شد که در این نامه‌ها از او تقاضا کرده به فرانسه برگردد و با او ازدواج کند. البته این داستان به اصرار بیوه جناب «وردزورث» در اولین کتاب زندگینامه نویسنده حذف شده بود.

برنامه‌ریزان بازسازی این مجموعه قصد دارند ظاهر ساختمان را به شکل قرن نوزدهم و زمانی که شاعر در آن سکونت داشت برگردانند تا برای بازدیدکنندگان جذابیت بیشتری داشته باشد.

همچنین قرار است دسترسی بهتری به باغ و جنگلی که خواهر و برادر بسیار دوست داشتند فراهم شود و به همان شکلی که قبلاً بود دربیاید. چند روز پس از نقل مکان این دو ویلیام در دفترش نوشت: «دوروتی از همان آغاز در ذهن خود صندلی در سایه خنک تابستان و در سکوی کوهپایه زیبایمان تصویر کرده است.»

البته خانواده «وردزورث» روزگار خود را در انزوایی رمانتیک سپری نمی‌کردند. خانه همیشه پر از بازدیدکننده بود. «دوروتی» همیشه از حضور این همه جهانگرد و شلوغی جاده اصلی منتهی به این خانه گله می‌کرد اما بازدیدکنندگان از حضور خود در این مکان آرام بسیار لذت می‌بردند. حالا قرار است از می امسال از حضور کامیون‌ها در این مکان جلوگیری شود تا مکانی آرام برای آرامش روح خانواده «وردزورث» فراهم شود.