به گزارش خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا)، امینی گفت: ترانه قالب پیشینه‌داری نیست و از این رو هر کس که وارد این حوزه می‌شود نمی‌تواند ترانه‌های خوبی بسراید و ما هم در زمینه داوری ترانه در این دوره با این مشکل روبه‌رو بودیم.
امینی افزود: از شاعران قدیم، کسانی که در شعر و شاعری تجربه داشتند بهتر از دیگران ترانه می‌سرودند. کسانی مثل عمران صلاحی، حسین منزوی، قیصر امین‌پور و نوذر پورنگ از جمله این شاعران هستند.
وی گفت: شعر مثل رقابت ورزشی نیست که بگوییم یک یا دو نفر با فاصله از دیگران رتبه اول را کسب کردند. بهتر بود، می‌شد به ده نفر جایزه داد و از آنان قدردانی کرد. همچنین بهتر بود دوستانی که کنگره را برگزار کردند فرصتی داشتند که برای بچه‌ها توضیح دهند کجای کارشان ایراد دارد.
این شاعر اضافه کرد: به گمانم اگر ترانه ترجمه شود به هیچ دردی نمی‌خورد چون ترانه مختص این است که با موسیقی ترکیب و تلفیق شود. وقتی ترانه‌ای ترجمه می‌شود قابلیت آهنگین شدنش روی موسیقی را از دست می‌دهد. شعر می‌تواند ترجمه شود، اما ترانه این قابلیت را ندارد.
این شاعر توضیح داد: فرق ترانه و شعر محاوره نیز همین است. ترانه برای تلفیق با موسیقی نوشته می‌شود در حالی که شعر، محاوره مکتوب است و به طور بصری هم می‌توان آن را خواند و لذت برد.
امینی یادآور شد: جلسه نقد حتما در بالا بردن سطح ترانه‌سرایی افراد تأثیرگذار است اما جلساتی که من رفته‌ام بیشتر تعارف برگزار می شد و یکی به دیگری تعارف می‌کرد و می‌گفت من از شعرت خوشم می‌آید و دیگری هم به علامت تأیید سری تکان می‌داد. ترانه موضوعی جدی است که سلیقه بر نمی‌دارد و باید به طور حرفه‌ای روی آن کار شود.
یکشنبه ۲۷ مرداد ۱۳۹۲ - ۰۹:۳۶
نظر شما