به گزارش خبرگزاري كتاب ايران(ايبنا)، میرزا محمدتقی شیرازی فرزند حاج میرزا محبعلی‌بن میرزامحمد علی گلشن شیرازی، از علمای امامیه در قرن چهاردهم بود.

او عـالمی عامل، فاضل، كامل، متقی و از شاگردان نام‌آور فاضل اردكانی و حاج میرزا مـحمدحسن شیرازی بود كه بعد از وفات استادش، میرزای شیرازی اول، در سامرا متصدی اداره حوزه علمیه سامرا و تدریس آن شد و شاگردانی كه در مكتب تدریسی او تربیت یافته‌اند، به اصـحـاب سـامرا شهرت يافتند.

میرزای شیرازی دارای تالیفات و آثار قلمی متعددی است كه از آن میان مي‌توان آثار زير را عنوان كرد: 

ـ شرح مكاسب شیخ مرتضی انصاری 
ـ  شرح منظومه رضائیه، تالیف سید صدر الدین عاملی
ـ القصائد الفاخره، فی مدح العتره الطاهره
ـ رساله عملیه (بعدها مورد تحشیه برخی از فقها واقع شد.) 

مـرحوم شیخ آقا بزرگ تهرانی در كتاب «نقبا البشر» درباره میرزای دوم و مبارزات و مجاهدات او نوشته است: «میرزا محمدتقی حائری شیرازی، پیشوای انقلاب عراق و نخستین برافروزنده شعله آن شورش و جنبش، از بزرگترین عالمان و مجتهدان عصر خود بود. او یكی از مشهورترین چهره‌های شناخته شـده در علم و تقوی و غیرت و شهامت دینی بود. چنان كه خود او برایم تعریف كرد، در شیراز زاده شده و در كربلا پرورش یافته است، در همان خاك پاك، مقدمات علوم اسلامی را فرا گرفته است تـا در فـضـل و دانـش به رتبه‌ای رسیده كه شایسته رسیدن به چنان مقام و موقعیتی بود، آن گاه بـادوسـت و مـصـاحـب و هم مباحثه خود، سیدمحمد فشاركی‌اصفهانی همراه نخستین دسته از مـهـاجران به سامرا رفت و به محضر درس میرزای شیرازی(ره) پیوست و سپس در شمار برترین شاگردان حوزه درسی میرزای اول درآمد. وی به زودی یكی از اركان به حق تحقیق این حوزه شد، بـه حـدی كـه در دوران زندگی خود استاد ارجمند، جمعی از شاگردان فاضل و مبرز استاد، به محضر درس و بحث او روی می‌آوردند. این روش ادامه داشت تا آن كه استاد بزرگوار درگذشت و میرزا محمد تقی شیرازی به خاطرشایستگی و فضل و دانش و برازندگی خود، به جانشینی وی تعیین شد و مرجع تقلیدشیعیان گردید.»
 
او پـس از عـمـری كوشش در راه تعلیم و تربیت در حوزه علمیه سامرا و نجف، در دهـه نخست ذی‌الحـجـه سـال 1338 هجری قمری و با 68 سال سن در شهر نجف درگذشت. پيكر وي به كربلای معلا منتقل شد و مرحوم آیت‌الله شریعت‌اصفهانی بر جنازه‌اش نماز خواند و در یكی از حجرات صحن مقدس حسینی(ع) دفن شد.