به گزارش خبرگزاري كتاب ايران(ايبنا)، اين كتاب حاوي 599 نکته درباره گزارشگری و مصاحبه است. 

كريميان در بخشي از كتاب، رادیو، را رسانه‌‌‌ای تنیده در زندگی مردم مي‌داند و مي‌افزايد، برای یک رسانه اقبال بزرگی است که از قابلیت‌‌‌هایی برخوردار باشد که عموم مردم، در همه لحظات شبانه روز، امکان استفاده از آن‌را داشته باشند. لازم نیست کاربران رادیو، سن خاصی داشته باشند. تفاوت جنسیت آنان مهم نیست. اختلاف دانش و تجربه آنان نیز موضوعیتی ندارد. ضرورتی هم ندارد تا برای استفاده و شنیدن رادیو، مهارت‌‌‌های خاصی را بیاموزند، کافی است دکمه‌‌‌ای را فشار دهند، یا پیچی را بچرخانند. رادیو روشن می‌‌‌شود. ارتباط برقرار و امکان استفاده فراهم مي‌شود.

وي معتقد است، تنیدگی در زندگی مردم و آساني دسترسی و استفاده، اگر چه امتیاز بزرگی برای رادیو است، ولي تهدید جدی و بزرگی نیز هست؛ چرا که لازمه سرزندگی رسانه‌‌‌ای با این قابلیت این است که همپای مردم باشد، از زندگی آنان سخن بگوید و لایه‌‌‌های زندگی آنان را واکاوی کند، در انعکاس غم‌‌‌ها و شادی‌‌‌های آنان، جانب امانت و صداقت را نگه دارد و به باورها و ارزش‌‌‌هایشان وفادار باشد.

كريميان مي‌افزايد، رسانه‌‌‌ای که همیشه با مردم است، نه تنها باید از مردم سخن بگوید، مردمی هم باید سخن بگوید. این یک واقعیت است که آساني استفاده و دسترسی مردم به یک رسانه، هرگز و به طور الزام به معنای رضایت مستمر آنان از آن رسانه نیست. جلب، جذب، حفظ و افزایش رضایت‌مندی مخاطبان، مقوله پیچیده دیگری است که ساز و کار خود را می‌‌‌طلبد.

وي توضيح مي‌دهد، «گزارش» و «مصاحبه»، برنامه‌‌‌های رادیویی را با زندگی، جامعه، طبیعت، تجربه، دانش، علاقه‌مندی، شادی، غم، شکست، پیروزی و باورهای مردم و مخاطبان پیوند می‌‌‌زند. 

وجود «گزارش» و «مصاحبه» در برنامه‌‌‌ها، یعنی اینکه رادیو، زنده و روزآمد است، در متن زندگی جاری مردم حضور دارد، به اوضاع و شرایط فرهنگی، علمی، اجتماعی، سیاسی، اقتصادی، ورزشی و هنری جامعه آگاهی و حساسیت دارد، خود را در برابر شنوندگان و مخاطبان مسوول می‌‌‌داند و آنان را به طور صرف گوش‌‌‌هایی برای شنیدن تصور نمی‌‌‌کند، به اهمیت واقع‌‌‌گرایی و مستندسازی واقف است. 

در اين كتاب تاكيد مي‌‌شود كه «گزارش» و «مصاحبه» دو مقوله متفاوتند، با دو کارکرد متفاوت، و هر کدام نیازمند آگاهی، تخصص و تجربه‌‌‌ای ویژه دارند. اين دو فن شباهت‌‌‌هایی نیز به یکدیگر دارند و بر همین مبنا، نکات مربوط به این دو مقوله، در یک كتاب فراهم آمده است. 

در اين اثر عنوان شده كه مصاحبه به عنوان یک شکل توصیفی ژورنالیستی، به تنهایی یک تولید رادیویی است. هم ارزش اطلاع‌‌‌رسانی دارد و هم سرگرم‌کننده است. روش‌‌‌های مصاحبه‌کردن تا حدود زیادی قابل یادگیری است و در مقایسه با گزارشگری، یادگیری آن راحت‌‌‌تر است؛ زیرا گزارشگر به تنهایی باید از عهده کارهای زیادی برآید. 

برای گزارشگری هم صدای خوب، بیانی قدرتمند و تربیت‌شده و زبانی گسترش‌یافته نیاز است. 

در اين اثر تاكيد شده، در توالی پرسش‌‌‌ها و پاسخ‌‌‌ها بین مصاحبه‌کننده و مصاحبه‌شونده، برای کامل‌شدن چرخه ارتباط، به مخاطب نیازمندیم. نماینده مخاطب در این فرایند، پرسش‌‌‌هایی است که مصاحبه‌کننده مطرح می‌‌‌کند و پاسخ‌دهنده نیز با بیان جواب‌‌‌های خود، در واقع به مخاطب پاسخ می‌‌‌گوید. پرسش‌شونده مهم‌‌‌ترین فرد است، زیرا بر اساس پاسخ‌‌‌های اوست که مصاحبه شکل می‌‌‌گیرد. 

برخی از گزارشگران دوست دارند که مقداری اطلاعات ارايه دهند، تفسیر و عقایدشان را عنوان كنند در چنین وضعیتی مصاحبه از ساختار خود خارج می‌‌‌شود و شکل گفت‌وگو و بحث به خود می‌‌‌گیرد. در این صورت افراد شرکت‌کننده از نظر معلومات در یک سطح قرار دارند و همراه با یکدیگر به ردوبدل ‌کردن اطلاعات می‌‌‌پردازند. یعنی نقش‌‌‌های آنها به یکدیگر شبیه و گاه حتی جابه جا می‌‌‌شود. 

یک مصاحبه‌کننده خوب، با محدود‌ کردن وظیفه خود بر موضوع اصلی تمرکز می‌‌‌کند و اطلاعات کامل و روشنی را با کمک مصاحبه‌ شونده و از طریق مصاحبه به مخاطب عرضه می‌‌‌كند. 

كتاب «نکته‌هایی در باب گزارشگری و مصاحبه» به كوشش منصور کریمیان با شمارگان 2000 نسخه و با قيمت هزار تومان از سوي دفتر پژوهش‌های رادیو منتشر شده است.