اين نويسنده، در گفت‌وگو با خبرگزاري كتاب ايران(ايبنا)، روشن‌گري را ترجمه خوبي براي واژه «ايلومينيسم» ندانست و اظهار داشت: واژه روشن‌نگري را ترجمه بهتري براي اين واژه مي‌دانم.
وي عمده تمركز اين اثر را قرون هجدهم و نوزدهم اروپا، مقارن با ظهور جريان روشن‌نگري خواند و گفت: انديشه نزديك به چهل فيلسوف در اين اثر بررسي شده است، انديشمنداني از روسو تا كانت كه به نشر عقايدشان پرداختند.
اسمعيل‌زاده ادامه داد: اروپاي قرن هجدهم، شاهد ظهور انديشمنداني نظير مونتسكيو، ديدرو، ولتر، روسو و بسياري ديگر از نويسندگاني بود كه در واقع الگوهاي نخستين روشنفكران مدرن به شمار مي‌آيند.
وي نقد عقلاني نهادهاي اجتماعي و سياسي وقت را دغدغه اين انديشمندان برشمرد و گفت: اين دغدغه‌ها به عنوان كاركرد روشنفكران مدرن نيز شناخته مي‌شوند. متفكران عصر روشن‌نگري نيز قلم را در مقام سلاح به كار مي‌بردند.
به گفته اسمعيل‌زاده، اين نويسندگان بر عقل تكيه داشتند و بر همين اساس، از نهادهاي مختلف جامعه خود انتقاد مي‌كردند.
وي درباره ساختار كتابش گفت: اين كتاب با ارايه مجموعه اصولي براي مطالعه انديشه گذشتگان، مبحثي روش‌شناختي در اين حوزه را بررسي مي‌كند. بر اين اساس، مباحثي نظير چيستي و روش مطالعه تاريخ انديشه‌ها، مطرح مي‌شوند.
اسمعيل‌زاده انقلاب علمي سده هفدهم را ريشه روشن‌نگري قرون هجده و نوزده دانست و بيان داشت: نتيجه و همچنين تخريب اين روشن‌نگري را در انقلاب كبير فرانسه مي‌بينيم.
وي افزود: انديشه‌هايي كه در سده هجدهم شكل گرفتند، سه واكنش، رد، پذيرش و همچنين نقد فلسفي و بازسازي انقلابي آنها را در پي داشتند. اين موضوعات در بخش پاياني كتاب بررسي شده‌اند.
اسمعيل‌زاده كتاب «خصلت گفت‌وگويي تاريخ انديشه‌ها» را هنوز به ناشري نسپرده است.
شنبه ۴ تیر ۱۳۹۰ - ۱۷:۰۱
نظر شما