سرویس استان‌های خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) - محمدرضا فرزین، مدرس شاهنامه: بیست و پنجم اردیبشت روز بزرگداشت دانای توس، فردوسی بزرگ است و هر ساله در چنین روزهایی در گوشه و کنار ایران، آیین‌هایی بزرگ و کوچک برای بزرگداشت فردوسی برگزار می‌شود. از دید من گرچه این گونه آیین‌ها خوب و ارزنده است ولی نه در اندازه جای و جایگاه فردوسی بزرگ است و نه آرمان او برگزاری جشن و بزرگداشت او بوده است. لیک از یاد نبریم که بزرگداشت فردوسی تنها همراهی در اینگونه جشن‌ها نیست و نباید تنها به این کار دلخوش باشیم.
بزرگداشت فردوسی گام نهادن و رهسپاری راهی‌ست که او پیمود.
بیتی که فردوسی شاهنامه خود را بدان پایان داده است، بیاد آوریم.
سرآمد کنون قصه‌ی یزدگرد
به ماه سپندارمز روز ارد
ز هجرت شده پنج هشتاد بار
به نام جهان داور کردگار
چرا فردوسی در پیشانی شاهنامه خداوند را آفریننده جان و خرد برمی‌شمارد؟
به نام خداوند جان و خرد
کزین برتر اندیشه برنگذرد
و در پایان از خداوند با نام جهان داور کردگار یاد می‌کند؟
از نگاه من روشن است. فردوسی نه تنها در آغاز بلکه در جای جای شاهنامه خواننده را به خردورزی فرامی‌خواند و از آن روی او را آفریننده جان و خرد می‌خواند که به خواننده شاهنامه بگوید که باید با خرد به شاهنامه نگاه کند و در آن بکاود و بکوشد تا آنچه را باید از فرهنگ بی مانند ایران فراگیرد و به دیگران نیز بیاموزد.
و در پایان از آن روی خداوند را داور کردگار می‌خواند تا مردمان بدانند که او خویشکاری (وظیفه) خود را در برابر فرهنگ ایران و یادگارهای پر ارزش و گران‌سنگ آن انجام داده است و از این روی خداوند را داور خود می‌خواند.
فردوسی در راه پاسداشت و نگاهبانی از فرهنگ میهن همه داشته‌های خود را از دارایی و جوانی و جان و مال همه و همه را هزینه کرد و کتابی برای فرزندان این مرز پاک به یادگار نهاد تا آنان نیز در اندازه توان خود بکوشند و از فرهنگ و باورهای پر ارزش ایران نگاهبانی و پاسبانی کنند.
جان سخن اینکه برگزاری جشن و شادمانی و سخنرانی اگرچه خوب و سزاوار است اما پیام فردوسی در کتاب او چون گوهری درخشان راه را آشکارا نشان می‌دهد که آرمان بزرگ مرد پهنه‌ی اسطوره و پهلوانی پاسداشت فرهنگ و باورهای آن است.
نظر شما