به گزارش خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا)، «دیپورت» عنوان یکی از تازه‌ترین آثار علی اسکندری در انتشارات سوره مهر است. این کتاب برگرفته از خاطرات یک جوان 29ساله کرمانشاهی به نام پیمان امیری بوده که به دلیل مشکلات جامعه و وضعیت نامناسب شغلی تصمیم به مهاجرت می‌گیرد. او می‌خواهد به‌صورت غیرقانونی به آلمان سفر کند، اما در این راه با مشکلات زیادی مواجه می‌شود. دست تقدیر باعث می‌شود که پیمان ناخواسته سر از کشور جنگ‌زده سوریه در‌آورد!
 
اسکندری، این کتاب را بیانی ساده و روان و به‌دور از زیاده‌گویی روایت کرده است. دیپورت تنها قسمتی از رشادت‌های مدافعین حرم را به تصویر کشیده است، عزیزانی که در زمین گمنام‌اند.
 
با این نویسنده درباره کتابش و نحوه جمع‌آوری اطلاعات، همچنین دغدغه‌اش در تالیف این اثر و پیامد داستان صحبت کردیم. او معتقد است کار غیراصولی، مهاجرت غیراصولی و ... به سرانجام درستی نمی‌رسد.
 
پیمان امیری را چگونه پیدا کردید؟ چقدر وقت صرف جمع‌آوری خاطرات او شد و به سراغ چه منابع و اشخاصی رفتید؟
پیمان امیری 48 ساعت بود که به ایران منتقل شده بود که یکی از دوستانم او را معرفی کرد. بلافاصله ارتباط گرفتم و شروع به مصاحبه کردم، زیرا سرعت عمل خیلی مهم بود، چون هر شخصی به مرور زمان یک سری خاطرات را فراموش می‌کند. پیمان را به انتشارات دعوت کردیم و مصاحبه از همان جلسه آغاز شد. به‌طورکلی و در جلسات متعدد 55 ساعت مصاحبه صورت گرفت. نگارش و تدوین کتاب حدود 5 تا 6 ماه زمان برد. در تمام مراحل نگارش سعی کردم چند هدف را دنبال کنم که سبب شکل‌گیری استخوان‌بندی کتاب شد. نخست، بیان روایت به‌گونه‌ای باشد که مخاطب بتواند تصویرسازی ذهنی داشته باشد. دوم اینکه، نحوه روایت راوی و نگارش بسیار روان و جدا از زیاده‌گویی باشد؛ البته نحوه بیان پیمان نیز در این مورد دخیل بود. سوم، خطراتی که جان مدافعین حرم را تهدید می‌کرد.
 
با توجه به حساسیت موضوع «دیپورت» پیمان امیری چگونه با شما همکاری کرد؟
پیمان امیری از طریق یکی از دوستان مشترک معرفی شد که همین موضوع باعث شد راحت‌تر ارتباط برقرار کند. او اعتماد و شروع به مصاحبه کرد. یکی از موضوعاتی که دغدغه خود پیمان هم بود و او را در این راه بیشتر ترغیب می‌کرد، درس گرفتن جوانان از سرنوشت او بود.
 
در این فضا می‌خواهید به شکل مستمر کار کنید یا نه؟ مخاطب «دیپورت» از نگاه شما چه کسانی هستند؟
«دیپورت» اولین تجربه من در حوزه خاطره‌نگاری است. خوشبختانه بازخورد خیلی خوبی داشت. در نحوه نگارش و بیان روایت سعی کردم یک قشر خاص و یا یک گروه خاص مخاطب قرار ندهم، بلکه هدف کل جامعه است. تلاش کردم مخاطب حداکثری را پوشش دهم. البته موضوع کتاب هم یکی از معضلات جامعه است که شاید خیلی از جوانان با آن دست‌وپنجه نرم می‌کنند.
 
در کتاب شما در مورد برخی از مسائل جدی جوانان نوشته آمده است. آیا توصیه یا مشاوره‌ای در مورد زندگی با جوانان دارید؟
شاید مشاوره یا توصیه کردن به جوانان یک مقداری فانتزی باشد. بهتر است این سوال را از پیمان امیری بپرسید چون او راحت‌تر می‌تواند به شما جواب دهد. کتاب، اتفاقاتی است که برای پیمان رخ داده و اگر او از زبان خودش برای جوانان صحبت کند، قطعا پذیرش آن بیشتر است.
 
هنگامی که کتاب پیامی را ارائه می‌دهد، آیا این پیام از همان آغاز در ذهن شما هستند یا در روند دنبال کردن داستان‌تان، آن‌ها پدید می‌آیند؟
قطعا کسی که می‌خواهد کتابی را بنویسد، هدف‌گذاری می‌کند. در ابتدا و قبل از نگارش چند هدف ترسیم کردم و در روند ماجرا آن‌ها را رشد دادم؛ اهدافی که مخاطب بتواند درک کند. پیمان امیری به‌عنوان یک انسان معمولی که از وضعیت جامعه ناراضی بوده، چقدر برای مدافعین حرم اهمیت دارد و همچنین با پرهیز از زیاده‌گویی تنها گوشه‌ای از خطراتی که مدافعین حرم را تهدید می‌کند، بیان کنم.