سرویس ادبیات خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) - زهره کردلو: ژاله آموزگار، نویسنده و پژوهشگر ادبیات و زبان‌های باستانی، امروز، ۲۹ آبان در مراسم یادبود اسلامی ندوشن در مؤسسه اطلاعات با بیان اینکه گوهر گران‌بهای ایران به سرزمینش بازگشته است، گفت: اسلامی‌ندوشن به ایران بازگشت تا راه و رسم وطن‌دوستی و وفاداری را بیاموزد. این فرزند صالح و خلف ایران، کوه‌ها و رودهای کم آب و پرآب را عاشقانه دوست داشت.
آموزگار با تاکید بر اینکه ندوشن دانشمندان بی‌مانند را بزرگ داشت و به دیگران آموخت تا بزرگشان بدارند، افزود: او در حسرت ایران در غربت چشم فروبست اما چشمانش نگران بود تا زمانی که چشماتش را در ایران ببندند. ایران! سرزمین ما، چگونه عشقی است دوست داشتن تو که در دل ما نهفته است، که گاه سر بر می‌دارد و گاه به اجبار خاموش است؟
استاد فرهنگ و زبان‌های باستانی دانشگاه تهران عنوان کرد: ندوشن کوشید که ایران را با عیب‌ها و حسن‌هایش بشناساند، او چون به این دیدگاه رسیده بود به دیگران یاد داد که دوست داشتن ایران باید به دور از خودبزرگ‌بینی باشد. هیچ رویدادی نتوانسته است و نخواهد نتوانست ریشه ژرف تو را قطع کند زیرا به قول اسلامی ندوشن تا ریشه در آب است، امید هست.
ژاله آموزگار گفت: اسلامی ندوشن هرگز به انقطاع این سرزمین نیندیشید و به تداوم آن اعتقاد داشت، او به مولوی، سعدی و حافظ حرمت گذاشت و از دیگر فرزندان غافل نشد و در آثارش از رودکی تا بهار را بررسی کرد. او با دلیل و برهان و زندگی و مرگ در شاهنامه به ما ثابت کرد که چرا فرزند نامدار ایران، فردوسی، شاعری بزرگ و جهانی است.
این پژوهشگر با بیان اینکه اسلامی ندوشن در نوشته‌هایش اعلام کرد که زبان فارسی عامل ماندگاری ایران است، ادامه داد: او با نثر خود، زیبانویسی و دست‌نویس را به ما آموخت و گفت که ایران برای عرضه در عرصه جهانی به دلیل موقعیت حساس جغرافیایی تجربه فراوان دارد، او سایر تمدن‌ها را هم شایسته توجه می‌دانست و به همین دلیل از گفت‌وگوی تمدن‌ها سخن می‌گفت.
پر بسامدترین واژه در نوشتار اسلامی ندوشن، ایران بود و انسان
اصغر دادبه، استاد دانشگاه علامه طباطبائی تیز در این مراسم عنوان کرد: من امروز می خواهم به پرسشی پاسخ دهم که تخصص اسلامی ندوشن در چه زمینه‌ای بوده است؟ به کوتاهی پاسخ این است، تخصص وی در زمینه‌ای بوده است که نمی‌گویم دیگران تجربه نکرده‌اند یا نیازموده‌اند اما چون او هیچ‌کس در این زمینه کوشش نکرد بدیهی است که تخصص او در ایران شناسی بوده است.
او بیتی از غزل حافظ را خواند و گفت: آنکه پامال جفا کرد به خاک راهم / خاک می‌بوسم و عذر قدمش می‌خواهم
بسته ام در خم گیسوی تو امید دراز / آن مبادا که نکند دست طلب کوتاهم
دادبه تصریح کرد: پر استفاده‌ترین کلمات او ایران و فرهنگ بوده و فرهنگ برای انسان است. در تمام عمرش از ایران غافل نشد، ایرانی که فرهنگی که در آن نهاده شده است که حرف برای گفتن دارد. موضوع تحقیق هر محققی به مانند معشوق اوست. موضوع تحقیق او ضروری‌ترین مسئله‌ای است که با آن فرهنگ ایران این قطعه خاکی که به تعبیر استاد ندوشن یادگارهای فرهنگی در آن نهادینه شده‌اند، را بشناسیم. از نگاه او و هرکسی که ایران را این گونه می‌شناسد ارزش‌های دینی و ملی کجا باید حفظ شوند؟ تا وقتی که آن اتفاق جهانی (ظهور حضرت مهدی) نیفتاده است ایران ظرف ارزش‌های ماست و این مسئله‌ای است که اسلامی دنبال آن بود. لحظه ای آرام نگرفت. در آخرین گفت و گویی که با او شده است او باز هم نگران ایران بود و گفت «ایران هرگز تنها نخواهد بود»
حسن انوری، مصحح و پژوهشگر ادبی نیز در سخنانی با بیان خاطره‌ای از اولین دیدارش با ندوشن در سال ۴۲ و آغاز دوستی‌شان گفت: درست ۶۰ سال با اسلامی ندوشن دوستی داشتم. نخستین بار در سال ۴۲ در دفتر مجله یغما همدیگر را دیدیم. نثر اسلامی ندوشن یکی از بهترین نثرهای دوران اخیر است. دقتی که اسلامی ندوشن داشت شایان توجه است. وقتی سفرنامه «در کشور شوراها» منتشر شد دوستی که در شوروی تحصیل کرده بود کتاب را دید گفت من در مدت شش سال که در شوروی بودم آن قدر شوروی را نشناختم که محمدعلی اسلامی ندوشن در یک ماه شناخت. در رباعیاتش از ایران صحبت کرده است همیشه می‌گفت ایران را از یاد نبرید. او ایران را آن گونه که می‌گفت دوست داشت و همیشه اعتقاد داشت روزی ایران قد راست خواهد کرد.
در انتهای مراسم از کتاب «ایران باز هم ایران»، دربردارنده یادداشت‌های ندوشن در روزنامه اطلاعات رونمایی شد.
بعد از خواندن نماز به امامت حجت الاسلام محمدعلی خسروی، پیکر این استاد گرانمایه راهی یزد شد.
نظر شما