به گزارش خبرگزاري كتاب ايران(ايبنا)، اختتاميه نخستين دوره جايزه ادبي داستان شيراز عصر امروز 9 دي ماه در مركز اسناد و كتابخانه ملي فارس برگزار شد. بر اساس اين گزارش رمان «كوچه ابرهاي گمشده» نوشته كورش اسدي به عنوان برگزيده در جايزه ادبي داستان شيراز اعلام شد.

 هیأت داوران بخش رمان متشکل از ابوتراب خسروی، احمد اکبرپور، طیبه گوهری، سیاوش گلشیری و مصطفی راحمی هستند. «کوچه ابرهای گمشده» نوشته‌ کورش اسدی، نشر نیماژ، «مارون» نوشته‌ بلقیس سلیمانی، نشرچشمه و «ناتمامی» نوشته‌ زهرا عبدی، نشر چشمه نامزدهاي راه يافته به مرحله نهايي بودند.

آئفه چهارمحاليان، همسر زنده ياد كورش اسدي به اتفاق دختير او شهرزاد اسدي اين جايزه را ابوتراب خسروي و عبدالعلي دستغيب دريافت كردند.


همچنين در بخش داستان كوتاه، مجموعه داستان «خانه كوچك ما»نوشته داريوش احمدي از نشر نيماژ به عنوان برگزيده اين بخش اعلام شد. هیأت داوران بخش مجموعه‌ داستان متشکل از  محمد کشاورز، ندا کاووسی‌فر، منیژه عبداللهی، طاهره جوشکی و مجید خادم بودند و مجموعه‌هاي «خانه کوچک ما» نوشته‌ داریوش احمدی، نشر نیماژ، «همین امشب برگردیم» نوشته‌ پیمان اسماعیلی، نشر چشمه و مجموعه‌ داستان «X=v.t» از محمدهادی پورابراهیم، نشر شهرداد به مرحله نهايي راه يافته بودند.

داريوش احمدي جايزه‌اش را از محمد كشاورز و امين فقيري دريافت كرد. اين نويسنده خوزستاني بعد از دريافت جايزه‌اش از امين فقيري، نويسنده پيشكسوت شيرازي گفت: بسيار خرسندم كه خودم را در جمع شما دوستان مي‌بينم و باز هم خرسندم كه اين جايزه را كه به قول استاد ابوتراب خسروي،  چيزي بيشتر از يك خسته نباشيد به نويسنده نيست، به من تعلق گرفت.

احمدي ادامه داد: من از تمام دوستان، منتقدان، كارشناسان و تيم داوري سپاسگزارم كه خانه كوچك ما را ارج نهادند و آن را به خانه‌اي بسيار بزرگ‌تر تبديل كردند.
او افزود: باشد كه اين خانه كه روايتگر رنج و ايثار و غرور و سرمستي انسان معاصر است، ما را به هم نزديك و نزديك‌تر كند.

«خانه كوچك ما» نخستين مجموعه داستان اين نويسنده خوزستاني است.

گفتنی است اختتامیه این جایزه روز شنبه 9 دی ساعت17/30 در مرکز اسناد و کتابخانه ملی فارس برگزار شد.

مدیر مرکز اسناد و کتابخانه ملی فارس در این مراسم از ضرورت برگزاری دوسالانه جایزه داستان شیراز سخن گفت.

کوروش کمالی سروستانی گفت: از آنجا که داستان از دیرباز رسانه انسان برای فهم و انتقال تحولات اجتماعی، کنش‌های فردی، شرح زندگی‌ها و رخدادهای تاریخی و مذهبی بوده است،  نه تنها راهی به شناخت و فهم فرهنگ‌ها می‌گشاید، بلکه خود بستر بنای فرهنگ‌های نوین‌ می‌شود، زندگی را تأویل می‌کند، سنت‌ها، مراسم و مناسک را خلق می‌کند، اعضای یک فرهنگ را به یکدیگر پیوند می‌زند و پل ارتباطی نسل‌های گوناگون  می‌شود.
وی گفت: هر زندگی‌ای در پی یافتن یک راوی است. داستان‌گویی از ما می‌خواهد که نه فقط عوامل و عناصر زندگی خودمان، که حتی راویان و خوانندگان زندگی‌هامان نیز باشیم. داستان به ما ثابت می‌کند که زندگی روایت نشده، ارزش سپری کردن را ندارد. همیشه کسی هست که خواهد گفت: «داستانی برایم بگو» و کسی دیگر که این دعوت را اجابت خواهد کرد؛ و از این روست که  همه ما در پی آنیم که در دل نفاق روزمره‌ای که پیرامون خویش می‌یابیم، نوعی وفاق بدمیم؛ برای نیل بدین مقصود؛ ما به داستان نیازمندیم. گویی داستان‌ها خلق شده‌اند تا مرهمی باشند ما را، بر غربتی که دیریست بر دوش می‌کشیم، بر حسرتی که پنهانی، ما را به تجرع می‌افتد و بر شادمانگی‌هایی که گسترۀ آرزوهامان را حقیقت معنایی می‌بخشد. تاریخ دیرینۀ این سرزمین خود گواه این مدعاست.

مدیر دانشنامه فارس ادامه داد: از نخستین طلیعه‌ها، در کوچه‌دالان‌های داستان شیراز، از مینی‌مال‌های حکایت‌گون سعدی، جهان‌پرداز  داستان‌های فردی، ادبی، سیاسی و مذهبی و روایتگر زیستی از نوع انسانی با اوج و فرودهای مطلوب‌ها و خواسته‌های بشری، تا رمان‌ها و داستان‌های بانوی داستانی شیراز، سیمین دانشور،  و تا به امروز که فقیری‌ها، خسروی‌ها ، کشاورزها ، مندنی‌پورها و صحرایی‌ها بر مسند داستان شیراز تکیه زده‌اند، تا با سرآوری بر نگاشته‌های نوقلمان خلاق و صاحبان اندیشه که سهم رؤیا، تخیل و دغدغه‌های خود را با ما، در فراز و نشیب آثارشان، به اشتراک می‌نشینند، واگویه‌های آرزوهایمان و تنهایی‌هایمان، سوار بر بال فراخ واژگان داستانی، در آمیزه‌ای از تخیّل جمعی و فردی، به تصویر کشیده شده است تا گواهی باشد بر رخدادهای مذهبی، حماسی، هنری و اجتماعی‌مان.

این حافظ پژوه افزود: و بدین‌سان حدیث داستان، پدیده‌ای می‌شود، هم‌آوا در هماره نسل بشر!  تا در جایگاه تأمل و تدبّر، راهی بر حقیقتی بگشاید که در نهانخانۀ اندیشه انسانی نهفته است؛ راهی چنان دیرآشنا در پیوند با مطلوب‌هایمان، برای تداعی حضور خویش، در گستره‌ای که آمال بشری می‌تواند در آن بگنجد. گویی در بطن این حکایت‌ها، داستان‌ها و رمان‌ها، در ناخودآگاهی غریب می‌زییم؛ تا در وسعتی سبز مجال دوباره روییدن بیابیم و اگرچه کوتاه، اما، پسادمی طعم تمامیت را و خوش‌زیستی را تجربه کنیم. سرخوردگی‌ها را به دیگر سوی وانهیم، تلخی ناکامی‌ها را از خاطر بزداییم و در جهان‌شهرِ داستانی، طلوع رؤیاهایمان را به کرّات به تماشا بنشینیم .و بدین‌سان در این جهان دوست‌داشتنی، نایافته‌ها، یافته می‌شوند و ناممکن‌ها ممکن؛ باور می‌کنیم که جهانِ داستان، جهانِ ساختن است؛ باور می‌کنیم که جهان داستان، جهان چندصدایی هماهنگ است؛ جهانی که از سویی ریشه در فردیّت دارد و از دیگر سوی با تخیل و عاطفۀ جمعی پیوند می‌خورد تا بار معنایی هستی را در رسالت یکایک ما در پس‌زمینه‌ای آشنا به تصویر کشد.

کمالی سروستانی در ادامه گفت: قهرمان‌ها، حوادث، رخدادها، فراز و فرود رویدادها، در تجلّی زمانی و مکانی داستان‌ها خلق می‌شوند تا گریزگاهی باشند برای مردمانی که در عالم دیگر، خلوت‌سرایی امن و اندیشه‌سرایی جاودان می‌جویند. با شادمانگی‌های این قهرمانان، روشنان شعف را تجربه می‌کنیم و با سوگ‌مندی‌هایشان، افق درد و ساحت تفکر را به تامل می‌نشینیم .رویکردهای خالقان این آثار؛ با هر منش و اندیشه‌ای، ما را اغتنام فرصتی می‌آفریند تا دوباره به حضور معنایی خویش در تکامل هستی و رسالت وجودیمان بیندیشیم. گویی حکایت‌ها و داستان‌ها، بازنمایی بافت‌های پنهان اندیشه‌های ماست که با خامۀ قلم هنرمندانه اندیشمندان این عرصه، ماهیتِ حضور و تجلّی می‌یابند. گویی، سرخوشانه، صمیمانه و متعهدانه به خلق داستان و خوانش آن همّت می‌گماریم تا در فهم و حفظ تاریخ، فرهنگ، هنر، جامعه و مطلوب‌ها و دغدغه‌های مردمان این مرز و بوم گامی باورمندانه و از نیستان جان برداریم و بر این قرار، استوار ستونِ فرهنگ و تمدن دیرینۀ این سرزمین را در عینیّتی کامل، پاس داریم و بر قدرش بیفزاییم.

مدیر دانشنامه فارس افزود: این همه ما را بر آن داشت تا با اندیشه توسعه خلاقانۀ هنر، جایزۀ داستان شیراز را با دلباختگی هنری و ادبی پی ریزیم تا ضمن بهره‌مندی از آثار هنرمندان این عرصه، به پاسداشت خلق هنری آنان برآییم. از این روی، جایزه داستان شیراز ادای دینی است به داستان‌خواهان و داستان‌نویسان.

کمالی سروستانی در پایان گفت: جایزه داستان شیراز که به همت انجمن داستان شیراز برآمده، سودای آن دارد که با پایبندی به شیوه‌های داوری علمی و هنری جایگاه درخور خود را در پهنه فرهنگ ادبیات داستانی معاصر ایران به‌دست آورد. و این همه آرزوهای شیرین نیازمند همدلی و دستگیری اهل هنر و داستان ایران زمین است.

در اين مراسم حسن میرعابدی، مولف صد سال داستان نويسي، درباره اشتراکات فرهنگی شیراز و بوشهر سخن گفت و شرحي از تاریخچه داستان نویسی در ایران و نیز داستان نویسان جنوب بيان كرد.

این پژوهشگر گفت: در بررسی مکتب ادبی نویسنده‌ها، انسان بیش از جغرافیا و اقلیم اهمیت دارد. اما در داستان بوشهر، رئالیسم جادویی است، که به کشف تخیل در واقعیات روزمره و نمایش آن کمک می‌کند.

میرعابدینی به داستان‌های ابوتراب خسروی و شهریار مندنی‌پور اشاره کرد و گفت: عنصر غالب در داستان‌های ابوتراب خسروی و شهریار مندنی‌پور تاریخ‌نگاری در مفهوم اسطوره‌ای آن است. فارس در زمینه ادبیات، سنتی دیرینه بر مبنای تساهل و مدارا دارد.

سيروس رومي، دبیر نخستین دوسالانه داستان شیراز، ديگر سخنران برنامه بود كه روند جايزه ادبي داستان شيراز را تشريح كرد و گفت: ضرورت برگزاری مراسم اهدای جایزه داستان با توجه به سابقه دیرین شیراز در امر روایت هم قصه و هم داستان از سال‌ها پیش حس می‌شد و بارها تصمیم در این مورد به بن‌بست رسیده و موانعی چند برنامه جایزه داستان شیراز را به تعویق افکنده بود تا این که تابستان ۱۳۹۶ با حضور ۲۰ نفر از اعضای انجمن داستان شیراز، دگر بار این ضرورت یادآوری و به اتفاق آراء تصویب شد جایزه دوسالانه داستان شیراز در زمستان همین سال برگزار شود.

اجراي برنامه را نيز احمد اكبرپور، از داستان‌نويسان شيرازي عهده‌دار بود. ابوتراب خسروي و محمد كشاورز هم درباب داستان كوتاه و وضعيت داستان نويسي سخن گفتند.