به گزارش خبرگزاري كتاب ايران(ايبنا) به نقل از مظفری، دبير جشنواره، سناپور در ابتداي صحبت‌هايش با طرح يك پيشنهاد به برگزاركنندگان جشنواره گفت: بهتر است در حاشيه جشنواره ضمن برگزاري يك سمينار، از نويسندگان و منتقدانی كه درباره ايراني‌نويسي آگاهي دارند، دعوت شود تا داستان ايراني و ايرانی‌نويسي را تعريف كنند.

وي افزود: ايراني بودن بايد هم در فرم و هم در محتوا و هم در تكنيك، خودش را نشان دهد. همان اتفاقي كه در داستان‌هاي آمريكاي لاتين افتاد.

خالق «نيمه غايب»، داستان‌هايي نظير «معصوم پنجم» و «آيينه‌هاي دردار» اثر گلشيري را به عنوان نمونه داستان موفق ايراني نام برد.

داور جشنواره داستان‌هاي ايراني اضافه كرد: گلشيري با قرار دادن يك مرد ايراني در مقابل يك زن انگليسي، دو فرهنگ ايراني و اروپايي و يا شرقي و غربي را كنار هم می‌گذارد و اين گونه به معرفي يك ايراني مي‌پردازد.

سناپور افزود: نكته مثبت داستان‌هاي اين دوره جشنواره داستان‌های ايراني، دور شدن نويسنده از خودش بود. در بيش‌تر اين داستان‌ها نويسنده از خودش فاصله گرفته است.

«علي خدايي» رئيس هيات داوران نيز گفت: در اين دو سال به بهانه برگزاري این جشنواره، داستان زياد خواندم. اما قبل از ايراني بودن بايد ببينيم كه آيا اين داستان‌ها در تعريف داستان جاي مي‌گيرند يا نه؟ 

وي اضافه كرد: آيين‌ها و مراسم روستاها و باورهاي مردمي، بيش‌ترين محتواي داستان‌هاي اين جشنواره را تشكيل مي‌داد.

خدايي توضيح داد: اين موضوعات در بعضي داستان‌ها و حكايت‌‌‌ها داستاني‌تر بود.

اين نويسنده تصريح كرد: من نمی‌توانم داستان ايراني را تعريف كنم. اگر كتاب جشنواره سال گذشته را ورق بزنيد، رنگ و بوي ايراني بودن را استشمام می‌كنيد، چون هر داستاني عناصري از ايراني بودن را داشت.

در ادامه عبدالله كوثري، مترجم و ديگر داور دومين جشنواره داستان‌هاي ايراني، با اشاره به تعريف داستان ايراني توضيح داد: آنچه داستان ايراني را می‌سازد، زندگي ايراني است. بنابراين بومی‌نويسي تنها به معناي ايراني بودن نيست. بعد از معروف شدن ماركز، چند نويسنده ايراني به سبك «صد سال تنهایی»، داستان‌هايي نوشتند كه در آنها از عناصر فرهنگي جنوب كشور استفاده كرده بودند؛ اما آن داستان‌ها ايراني نبودند.

مترجم «آئورا» اضافه كرد: احمد محمود كه از عناصر بومي استفاده مي‌كند، فقط از لهجه جنوبي استفاده نمي‌كند؛ داستان او هم از نظر فرم و هم محتوا ايراني است.

«مجيد قيصري»، دیگر داور اين جشنواره نيز در بخش ديگر مراسم به بيان برخي ويژگي‌هاي داستان‌هاي ارسالي پرداخت و گفت: ما داستان‌هايي از نويسندگان خوب در اين جشنواره خوانديم.

نويسنده «گوساله سرگردان» اضافه كرد: اين نويسندگان جوان بايد به خودباوري برسند و اثرشان منتشر شود؛ نه اينكه تنها در جشنواره‌هاي مكرر شركت كنند.

به گفته وی، نويسندگان حرفه‌اي بايد اجازه بدهند نيروهاي تازه‌تر و نويسندگاني كه تازه شروع به داستان‌نويسي كرده‌اند، به اين جشنواره بيايند و اين عرصه را تجربه كنند. 

قيصري با بيان نوع توجه نويسندگان به فرهنگشان تصريح كرد: به نظر من مهم‌ترين وظيفه نويسنده ايراني آن است كه از فرهنگ‌هاي جامعه‌اش حفاظت كند، نه اين كه جامعه را به سمت بي‌اخلاقي هدايت كند. شاعران و نويسندگان ايراني در طول تاريخ سعي داشته‌اند تا حريم‌هاي ايراني و ملي شان را حفظ كنند.

دومين جشنواره داستان‌هاي ايراني، شب گذشته(چهارشنبه ۹ بهمن) با حضور معاون فرهنگي وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامي، مدير كل اداره ارشاد خراسان رضوي، شهردار مشهد، اعضاي تيم داوري جشنواره، ميهماناني چون «هوشنگ مرادي كرماني»، «فرخنده آقايي» و...به كار خود پايان داد.