به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، سمیه جمالی در نشست نقد و بررسی رمان «نورچشمی» که در کافه کتاب سمیه انتشارات سوره مهر برگزار شد، عنوان کرد: این رمان روایت جنگ از زبان یک نویسنده دهه هفتادی است که جنگ را تجربه نکرده است، اما نگاهی تازه و جدید به جنگ دارد. در داستان شاهد هستیم که پدر ماجد به واسطه عرب بودن با عرب‌های عراق احساس نزدیکی دارد و اصلاً گمان نمی‌کند که جنگ رخ داده است. من این نگاه را در رمان دیگری ندیده بودم. نثر کتاب یک‌دست و روان است و بیرون‌زدگی ندارد. اگر کتاب را شروع کنید خیلی زود به پایان می‌برید که این نشانه خوبی برای یک کتاب است. از دیگر نکات مثبت کتاب، شروع ضربه‌زننده و کنجکاوی‌برانگیز است که مخاطب را جذب می‌کند.
جمالی با بیان اینکه «نورچشمی» رمانی برای بزرگسالان است، افزود: با کار بیشتر نویسنده، کتاب می‌توانست یک رمان خوب ویژه نوجوانان باشد. رگه‌هایی از طنز هم در داستان وجود دارد که به شادابی رمان کمک کرده است. در داستان بیشتر نقل‌وارگی داریم و این اتفاق باعث شده به جای اینکه مخاطب با سختی‌های جنگ همراه شود و خود را وسط میدان ببیند، فقط با جنگ از نگاه نویسنده مواجه شود.
همچنین در این نشست، مهدیه جلالی، نویسنده رمان درباره ایده اولیه کتاب گفت: رشته خودم عکاسی است و «نورچشمی» نوعی ادای دین به رشته‌ام محسوب می‌شود. مدتی قبل به سوژه‌ای برخوردم که ایده اولیه کتاب در ذهنم شکل گرفت. در کتاب خاطراتی می‌خواندم که در زمان جنگ، مادری فرزندش را گم می‌کند و پس از جست‌وجوی بسیار، از طریق مشاهده تصویر او در عکسی که پشت یک نیسان قرار داده شده بود، فرزندش را پیدا می‌کند. همین داستان باعث شد من برای نوشتن «نورچشمی» ترغیب شوم. سفری دوروزه به خرمشهر داشتم که فشرده بود اما با مصاحبه و صحبت با اهالی توانستم فضای رمان را دربیاورم چون هنوز هم در خرمشهر نشانه‌هایی از جنگ دیده می‌شود.
جلالی درباره اینکه مخاطبان اصلی کتاب چه کسانی هستند، ادامه داد: قرار بر این بود مخاطب رمان من، نوجوان باشد، اما تصور می‌کنم هم بزرگسال هم نوجوان می‌تواند مخاطب کتاب قرار گیرد.
وی در پایان درباره طنز موجود در کتاب و اینکه ممکن است با حال و هوای جنگ سنخیتی نداشته باشد، بیان کرد: برای نوجوان از جنگ و تاریخ گفتن در این روزگار کمی سخت است، چون خیلی از نوجوانان ممکن است علاقه‌ای به تاریخ نداشته باشند. به همین دلیل سعی کردم به گونه‌ای بنویسم که جنگ خیلی تلخ روایت نشود و صحنه‌های خشن کمرنگ و یا حذف شود. ضمن اینکه با توجه به مصاحبه‌هایی که با مردم خرمشهر داشتم، متوجه شدم که آنها تصور نمی‌کردند جنگ این قدر طول بکشد و فکر می‌کردند شاید در عرض چند روز همه چیز تمام می‌شود و البته خود مردم جنوب باصفا هستند و طبع طنازانه‌ای دارند.
نظر شما