به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، سید منتظرعلی، یکی از فارسی‌آموزان کشور هند است. وی آموختن زبان فارسی را از سال ۲۰۱۱ شروع کرده و حوزه کاری‌اش در کتیبه‌شناسی است.
این فارسی‌آموز گفت: علاوه بر کتیبه‌های مربوط به تاریخ کشور خودمان، کتیبه‌های عربی و فارسی را نیز بررسی می‌کنم. ما حدود ۱۵ هزار کتیبه‌های عربی، فارسی و اردو را کشف کردیم و اینها را در یک مقاله چاپ کرده و گزارش دادیم. من در رشته تاریخ مدرک لیسانس گرفتم و برای ادامه تحصیل باید زبان فارسی را یاد گرفتم چراکه تمام تاریخ متوسطه هندوستان به زبان فارسی نوشته شده و هرکس بخواهد تاریخ بخواند، باید فارسی یاد بگیرد. من بعد از گرفتن لیسانس در رشته تاریخ به دانشگاه جواهرلعل نهرو رفتم و فوق لیسانسم را در سال ۲۰۱۴ از این دانشگاه دریافت کردم.
این فارسی‌آموز هندی با بیان اینکه ایران و هند بسیار به هم نزدیک هستند، افزود: این مشترکات بیشتر در زمینه فرهنگی و تاریخی است؛ زمانی که ما در موزه ملک بودیم این را مشاهده کردیم که اشیای فرهنگی که در آنجا گذاشته‌اند در هند نیز یافت می‌شود و در موزه ایران باستان نیز اشیای تاریخی را دیدیم که نزد هندوستان نیز هستند.
وی با اشاره به اینکه رسم‌الخط هندی از فارسی نشئت گرفته است، گفت: ما در هندوستان بسیاری از کتیبه‌ها را داریم که توسط خطاط‌های ایرانی نوشته شده‌اند. به عنوان مثال میرعلی تبریزی کتیبه‌های زیادی را نوشته و ما ابیات حافظ و سعدی و عمر خیام را در کتیبه‌های هند می‌بینیم. آثار ۵۰ شاعر ایرانی را می‌توانید در کتیبه‌های هندی مشاهده کنید و علاوه بر خط و کتیبه‌ها، نسخه‌های خطی زیادی نیز در هند داریم که توسط ایرانیان نوشته شده است.
این دانشجوی مقطع دکتری زبان فارسی عنوان کرد: زمانی که که صفویان در ایران حکومت می‌کردند، همزمان در هندوستان نیز مغول‌ها حاکم بودند و بسیاری از هنرمندان و شاعران ایرانی در آن دوران به هند رفته‌اند و در واقع این پیشینه تاریخی به آن دوران برمی‌گردد.
نظر شما