به گزارش خبرگزاری کتاب ابران (ایبنا)، شهید رسول حیدری، یکی از چهار شهید ایرانی در جنگ بوسنی است که بعد از ۸ ماه مبارزه دوشادوش مسلمانان مظلوم بوسنی، در خرداد ۱۳۷۲ به همراه رزمنده بوسنیایی محمد آودیچ، در جاده بین شهری ویسکو به زنیتسا در کمین شبه نظامیان کروات افتاد و به شهادت رسید. محمدمهدی حیدری، فرزند شهید سید رسول حیدری که تجربه سه بار حضور در راهپیمایی «مارش میرا» را دارد، از خاطرات این راهپیمایی می‌گوید.

مارش میرا
اولین بار سال ۹۵ به همراه مادرم به بوسنی رفتم. تا آن سال تقریبا هیچ گروه ایرانی در این راهپیمایی شرکت نکرده بود. دوستان بوسنیایی به ما می‌گفتند: چرا شما ایرانی‌ها در این مراسم شرکت نمی‌کنید؟ تقریبا از همه دنیا در این راهپیمایی حضور دارند اما از ایران که در طول جنگ بیشترین کمک‌ها را به بوسنی کرد، در این راهپیمایی کسی حضور ندارد؟ بسیاری از مقامات بوسنی گفته‌اند که اگر کمک‌های ایران نبود هیچ مسلمانی در بوسنی باقی نمی‌ماند. این صحبت‌ها جرقه‌ای شد که ما هم در راهپیمایی شرکت داشته باشیم. پس از آن با دوستان مختلف صحبت کردیم و با گروه «طبیب مسیر» هماهنگی شد و سال ۹۶ توفیق پیدا کردیم همراه یک گروه از ایران در این راهپیمایی شرکت کنیم. اکثر اعضای گروه پزشک بودند و در طی راهپیمایی به کارهای درمانی و پزشکی می‌پرداختند. در بوسنی از این کار استقبال خوبی شد. سال ۹۷ رویکرد را عوض کردیم و علاوه بر گروه درمانی گروه‌های فرهنگی و رسانه‌ای هم با ما همراه شدند. در مجموع این دو سفری که انجام شد حدود ۵ مستند ساخته و ۷-۸کتاب نوشته شد. در کل خروجی خوبی داشت و مردم بوسنی استقبال خوبی کردند. اگر عکس‌های پیاده روی را نگاه کنید، می‌بینید خیلی از مردم بوسنی پرچم‌های ایران را به دست گرفته‌اند. سال ۹۸ هم از ایران گروهی دیگر شرکت کردند. زمان کرونا پیاده روی متوقف شد و پارسال ۶۰ نفر از ایران در این راهپیمایی حضور داشتند.

پرچم ایران
سال دوم، شب در یک خانه روستایی در جنگل ماندیم. برای اینکه بچه‌ها خانه را پیدا کنند، پرچم ایران را بالای خانه نصب کردیم تا دوستان دیگر ما را پیدا کنند. سال بعد که ما به آن خانه رسیدیم، دیدیم صاحبخانه پرچم ایران را بر سردر خانه‌اش نصب کرده است، به نشان این که ایرانی‌ها امسال هم به خانه او بیایند. بدون اینکه ما بگوییم وسایل پذیرایی و شام را آماده کرده بود.

زبان مشترک
کم اتفاق می‌افتد یک مناسبتی در دنیا باشد که همه آدم‌ها از هر دین و آیینی در آن شرکت کنند و وجه مشترک آن‌ها حمایت از مظلومین باشد. معمولا مناسبت‌ها یا دینی می‌شود یا قومیتی. اما شرکت‌کننده‌ها در این راهپیمایی فارغ از دین و قومیت، می‌خواهند صدای مظلومیت مردم بوسنی به گوش جهانیان برسد. یک زبان مشترک شرکت کننده‌ها دارند که آن زبان مشترک باعث می‌شود که‌این پیاده‌روی بسیار تاثیرگذار وجهانی باشد. که آدم‌ها دوست داشته باشند هرسال شرکت کنند و این پرچم را افراشته نگه دارند.

یادبود شهید حیدری
مردم بوسنی در محل شهادت رسول حیدری و محمد آودیچ (همراه بوسنیایی او) بنای یادبودی بنا کرده‌اند و هرسال در آنجا مراسم سالگرد شهادت ایشان برگزار می‌شود. وقتی پدر و همراه بوسنیایی‌اش شهید شدند خون این دو نفر به همدیگر الحاق شد و در خلاف شیب جاده به سمت رودی که آن نزدیکی بوده است می‌رود. این اتفاق الهام بخش یکی از شاعران بوسنی شد که شعر بسراید با این مضمون که این نشان می‌دهد خون مردم بوسنی و ایران برای یک هدف مشترک به همدیگر پیوند می‌خورد. همچنین در شهر سرایوو، خیابان زیبایی است که به نام شهید رسول حیدری نامگذاری شده است. جالب این‌که در فرهنگ بوسنی این نوع نامگذاری مرسوم نیست و خیابانی به نام هیچکدام از شهدای بوسنی نامگذاری نشده‌است. از سوی دیگر در گردانی که شهید حیدری رسول در بوسنی راه انداخته بوده، یک آبخوری (سقاخانه) راه انداخته‌اند که هرسال برای ایشان برنامه برگزار می‌کنند.