به گزارش خبرنگار خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)؛ یعقوب آژند، زاده ۲۹ خرداد ۱۳۲۸ پژوهشگر ایرانی تاریخ، هنر و ادبیات است. آژند دوره کارشناسی تاریخ را در دانشگاه تبریز، دوره کارشناسی ارشد را در پژوهشکده فرهنگ ایران و دوره دکتری تاریخ را در دانشگاه تهران گذرانده است. امروز به مناسبت سالروز تولدش نگاهی به کتاب «نمایش در دوران صفوی» او داشته‌ایم که در ادامه می‌خوانید.
تئاتر هنری کهن و آکنده از مفهوم در ایران است که سابقه‌ای طولانی دارد. تئاتر ایران از دوران اشکانیان شروع شده است، زمانی که سورنا با یک مجسمه چوبی به اجرای نمایش پرداخت و این روند گذشت و گذشت تا در دوران قاجار به اوج خود رسید. در دوره صفوی نیز هنر تئاتر دنبال می‌شد و به خوبی در حال اجرا شدن بود، یعقوب آژند پژوهشگر تاریخ هنر درباره این موضوع کتابی با عنوان «نمایش در دوره صفوی» نگاشته است. این کتاب در 3 فصل «نمایش‌های مذهبی»، «نمایش‌های غیر مذهبی» و «نمایش‌های اهل سخن» تدوین شده است.
در مقدمه این کتاب نوشته شده:
می‌دانیم که در بستر فرهنگی ایران مقوله نمایش و نمایشگران همواره در دامنه طیبت، ظرافت و لودگی تفسیر می‌شد و این عرصه از فعالیت‌های بشری به‌جد گرفته نمی‌شد و به ویژه هنگامی که این نوع کوشندگی‌ها در حصار شرع و ایمان قرار می‌گرفت، نااهل، پرت و خارج از بحث که اخلاقیات را مخدوش می‌کند، به حساب می‌آمد. در حالی که باز می‌دانیم که این نوع کوشندگی‌ها در بستر عرفیات جامعه جریان داشت و بخش مهمی از زندگی انسان‌ها را به خود جلب می‌کرد. بار و وجه عامیانگی این نوع مقولات موجب می‌شد فرهیختگان جامعه به حیطه آن نزدیک نشوند و با بداخمی بدان بنگرند و آن را دارای سخافت مضمون بدانند و دامن از صحبت آن در چینند. این گرایش‌ها و دل‌نمودگی‌ها، که شاید پاره‌ای از واقعیت را نیز در خود داشته باشد، کارستان حسین واعظ کاشفی را دوچندان معنادار می‌کند.
دوشنبه ۲۹ خرداد ۱۴۰۲ - ۰۹:۵۸
نظر شما