علیرضا منوچهریان، مترجم دیوان متنبی، تاکید دارد که حضرت فاطمه (س)، مانند همسر شریفشان، حضرت علی (ع)، سخنوری توانا بودند و در شعر زیبایی که از ایشان به یادگار مانده به سختیهای زندگی کوتاهشان اشاره دارد..
وی با بیان اینکه حضرت علی (ع) نیز یکی از نامآورترین خطیبان و سخنوران تاریخ ادبیات عرب هستند، افزود: برای اثبات چنین ادعایی دلایل گوناگونی از متون تاریخ و ادب و احادیث وجود دارد و وجود نهجالبلاغه بهترین این شواهد است. همچنین غیر از خطبهها و سخنان منئور، برخی پژوهشگران اشعاری را نیز به امام علی (ع) نسبت دادهاند و کتابی با عنوان دیوان الامام علی به اهتمام عبدالعزیز الکرم و دیگری به اهتمام نعیم زر زور موجود است. البته برخی محققان و نویسندگان در چنین عنوانی احتیاط ورزیدهاند و عبدالعزیز سید الأهل کتاب خود را «الشعر المنسوب الی الامام الوصی علی بن ابیطالب علیهالسلام» نام نهاده است.
مترجم دیوان متنبی همچنین گفت: در کنار کسانی که قائل به دیوان شعر برای امام (علی) بودهاند و نیز کسانی که شعر سرودن ایشان را انکار کردهاند گروه سومی به چشم میخورد که گفتهاند اگر ایشان هیچ شعری نسروده باشد بیگمان ابیات خطاب به حارث همدانی را خود ایشان سروده که از جمله آنها این بیت عجیب است «یا حار همدان من یمت یرنی/ من مومن او منافق قبلا، یعنی ای حارث همدانی هر که از دنیا برود چه مومن باشد و چه منافق، مرا دیدار میکند».
وی در پایان گفت: در خصوص اشعار منسوب به امام علی (ع) که آنها را در رثای حضرت فاطمه یا خطاب به ایشان سروده است میتوان به دو نمونه اشاره کرد. نخست آنکه آوردهاند امام بر سر قبر همسر خویش ایستاده است و سروده «ا حبیب مالک لا ترد جوابنا/ انسیت بعدی قله الاحباب، یارا چرا جوابم را نمیدهی؟ آیا پس از من دوستی یاران را فراموش کردهای؟» دیگر، شعری است که فرموده «لا خیر بعدک فی الحیاة و انما/ ابکی مخافه ان تطول حیاتی، پس از تو خیری در زندگی نیست و گریه من تنها از آن روی است که میترسم بعد از تو بمانم و زندگیم به درازا بکشد» ناگفته نماند این شعر را که برخی در رثای حضرت فاطمه آوردهاند در دیوان امام علی (ع) و نیز کتاب مناقب آل ابیطالب به رثای حضرت رسول (ص) از زبان امام علی نسبت دادهاند.
نظر شما