به گزارش خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا)، فاطمه نانی‌زاد، در این شعر پابه‌پای محمل عاشورا این گونه با سوز و آه زمزمه می‌کند:
دهه دوم صفر آمد
در گلو آه آتشین افتاد
قافله پشت قافله راهی
در دلم شور اربعین افتاد
بی‌قرارم دوباره می‌بینم
هق‌هق بی‌امان باران را!؟
می‌شود با جنون لیلایی
طی کنم وسعت بیابان را؟!
مرزها بی‌قرار و حیران‌اند
سینه‌چاکان کاروان شده‌اند
چون پیاده سر سفر دارند
همه پیرها جوان شده‌اند
می‌روم پا به پای آن محمل
که جهان گرم منبرش شده است
می‌نشینم کنار آن مادر
که دلش تنگ اصغرش شده است
در دل موکب عطش با سوز
نوحه می‌خوانم و پریشانم
روضه‌ها می‌کُشد مرا این‌جا
کربلایی شدم؟! نمی‌دانم؟!
جمعه ۲۵ شهریور ۱۴۰۱ - ۱۲:۰۴
نظر شما