حالا نمایشی که از دل آرشیوها پدید آمد به همان‌جایی بازمی‌گردد که از آن سرچشمه گرفته است. این سریال که پخش فصل سوم آن در ۲۴ دسامبر به پایان می‌رسد، ده‌ها لباس، مبلمان مربوط به آن دوره و لوازم دیگر را به موزه امیلی دیکنسون در ماساچوست اهدا می‌کند؛ جایی که از آن‌ها برای تجسم بخشیدن به حس زندگی روزمره ذیکنسون در مزرعه شاعر استفاده خواهد شد.
این مجموعه همچنین آرشیو تولیدی خود از فیلم‌نامه‌ها، طراحی‌های صحنه و لباس و لوازم کاغذی خود را به کتابخانه هاوتن دانشگاه هاروارد اهدا خواهد کرد. در این میان بازآفرینی‌های بسیار دقیق از دست‌نوشته‌های دیکنسون نیز وجود دارد که در کنار بیش از هزار نمونه واقعی قرار خواهد گرفت.
این اعلامیه مربوط به روز تولد دیکنسون در روز جمعه است که با یک مهمانی مجازی شامل شعر، ادای احترام و کیک سیاه معروف دیکنسون (که در قسمتی از فصل دوم نقش برجسته‌ای داشت) در هر دو مکان جشن گرفته شد.
النا اسمیت، خالق این سریال، درباره اهدای این موارد گفت: «این هدیه تولدی برای امیلی است.» او گفت مجموعه این نمایش «گنجینه‌ای از چیزهای زیبا» است که با موسیقی متن به‌روز و دیالوگ‌های نسل حضار سخن گفت و هدف ساختارشکنانه خود را به خوبی به انجام می‌رساند. او گفت: «هر چیزی که در این مجموعه می‌بینید قطعا برای آن دوره بی‌نقص تلقی می‌شد، بنابراین موسیقی و زبان توانایی شورش علیه این مفهوم ایده‌ال را داشتند.»
جین والد، مدیر موزه دیکنسون، بهار گذشته از این مجموعه بازدید کرد و فکر می‌کرد قرار است تنها چند قطعه را انتخاب کند. او گفت: «این یک میراث است که با باقی موارد درمی‌آمیزد و همه این‌ها به پاس قدرت جاودانه شعر امیلی دیکنسون است.»
به گفته کریستین جیکوبسن، دستیار متصدی کتاب‌ها و دست‌نوشته‌های مدرن کتابخانه هاوتون هاروارد، این اولین بار است که هدایایی از سوی یک برنامه تلویزیونی به این کتابخانه اهدا می‌شود. او گفت این مجموعه برای دانش‌پژوهان دیکنسون و البته محققان فرهنگ هواداران مفید خواهد بود؛ گستره‌ای که شاید دیکنسون به لطف این نمایش بتواند با جهانِ همواره در حال گسترش جین آستن همگام شود.
خانم جیکوبسن گفت: «همه می‌توانند برای دیدن شواهدی از درون‌مایه فرهنگی جاودان دیکنسون این مجموعه را تماشا کنند. اما برای دانستن اینکه سازندگان به چه می‌اندیشیدند، روند کار چگونه بود و از چه چیزهایی الهام گرفته شد باید به کتابخانه بیایید.»
دیکنسون که در سال ۱۸۸۶ در سن ۵۵ سالگی درگذشت، در طول زندگی خود تنها تعداد کمی از شعرهایش را منتشر کرد. اما هر سه فصل سریال شامل یک مورد از انتشار آثارش بود، به همراه گمانه‌زنی‌هایی در مورد شرایط آن و نقشی که در تصمیم نهایی دیکنسون مبنی بر اینکه به دنبال شهرت نباشد داشت.
اهدایی‌‌های هاروارد شامل بازتولید روزنامه‌های قرن نوزدهمی نظیر نشریه «اسپرینگفیلد ریپابلیکن» است که شعر «یک رفیق نحیف در چمنِ» دیکنسون در سال ۱۸۶۶ در آن منتشر شد. جیکوبسن گفت: «این موارد قبلا در کلاسی مربوط به روزنامه‌های قرن نوزدهم نشان داده شده است. اما بازآفرینی دست‌نوشته‌های دیکنسون، شامل ده‌ها کتاب دست‌دوز که خواهرش، لاوینیا، پس از مرگ او در یک صندوق پیدا کرد، می‌تواند قلب پژوهشگران را به آتش بکشد.»
دِیدر لینچ، استاد انگلیسی دانشگاه هاروارد که درباره تاریخ کتاب و فرهنگ طرفداران ادبی قرن نوزدهم نوشته است می‌گوید: «اسناد دیکنسون به قدری ظریف و شکننده‌اند که به سختی در معرض دید قرار گرفته‌اند. زمانی که مجموعه اهدایی به هاوتون برسد، وارد شدن به اتاق طبقه بالا و نگاه کردن به وسایل کاغذی که روی میز پراکنده شده، به صورت سه‌بعدی و در ابعاد واقعی بسیار شگفت‌انگیز خواهد بود.»
او افزود: «این سریال به‌طرز شگفت‌انگیزی به بسیاری از اشکالی که در آمریکای قرن نوزدهم می‌شد با نوشتن مواجه شد، توجه کرده است.»
اسمیت که در اصل نمایش‌نامه‌نویس است گفت ایده این مجموعه تلویزیونی زمانی به ذهنش خطور کرد که در سال ۲۰۱۵ هنگام بازدید از موزه، در اتاق خواب خواهر دیکنسون، لاوینیا، ایستاده بود. اما معتقد است اگر هاروارد و کالج امهرست، که مجموعه بزرگی از دیکنسون را دارد، در سال ۲۰۱۳ با یکدیگر آرشیو آنلاین امیلی دیکنسون را ایجاد نمی‌کردند این اتفاق هرگز نمی‌افتاد. در این آرشیو آنلاین هرکسی از هرکجا می‌تواند به‌طور رایگان به تصاویر با وضوح بالا از دست‌نوشته‌های او دسترسی پیدا کند. اسمیت گفت: «اینکه می‌توانستم کلمات نوشته‌شده دیکنسون را ببینم بسیار سرنوشت‌ساز بود.»
نظر شما