به گزارش خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا) هفدهمین شماره «سیاست‌نامه» مجله تخصصی اندیشه سیاسی با طرح جلدی از فردیش نیچه منتشر شد. از مطالب مهم این شماره می‌توان به شش مصاحبه اختصاصی با شش نیچه‌شناس برجسته، گفت‌وگوی تفصیلی با یدالله موقن درباره روشنگری و روشنفکران، جشن‌نامه هشتادوهشتمین سال‌روزِ تولد حسین نصر، ترجمه «خاطرات جنگ» به قلم سارتر برای نخستین بار و... اشاره کرد.
سر مقاله این شماره با عنوان «مسلمان مارکسی» به قلم حامد زارع، مدیرمسئول و سردبیر سیاست‌نامه به نگارش درآمده و جایگاه و پایگاه علی شریعتی در روشنفکری معاصر را مورد توجه قرار داده است. در بخشی از این مطلب می‌خوانیم: «علی شریعتی روشنفکری بود که علم و فلسفه را به چیزی نمی‌گرفت و تنها به سنخی از جامعه‌شناسی بها می‌داد. او معتقد بود برای غرب یک اسپارتاکوس بی‌سواد از یک آکادمی پر از سقراط کارآمدتر و برای شرق یک ابوذر بدوی اثربخش‌تر از صد دانشمند مثل ابوعلی‌سینا است. ذهنیت انقلابی شریعتی نمی‌توانست مقدمات، مبادی و مبانی مستتر در آراء و آثار فقیهان، متکلمان و فیلسوفان را بپذیرد و از سوی دیگر به دلیل اینکه به عمل بیش از نظر بها می‌داد، دلبسته‌ی حرکات اعتراضی و آنارشیستی بود. پرمبرهن است که شریعتی نمی‌توانست هیچ مجتهد، متکلم و فیلسوفی در تاریخ اندیشه‌ی ایران و اسلام را بجوید که اهل ایدئولوژی باشد و به همین دلیل در گفته‌ها و نوشته‌های پراکنده‌ی خویش کمتر فرصتی را برای تخفیف دادن آنان از دست داد.»
فصل دوم مجله با عنوان یادداشت مطالب متنوعی را شامل می‌شود که از جمله آن می‌توان به بحثی درباره روشنفکری دینی ایران و تقابل آن با هویت ایرانی از کاظم آذری سیسی با عنوان «ایران ققنوس جهان است» اشاره کرد، آذری سیسی در بخشی از این مطلب می‌نویسد:«پدیده روشنفكری قبل از انقلاب هم بود. نه رژیم این جماعت را جدی می‌گرفت و نه مردم روی آنها حساب می‌كردند. بعد از انقلاب با یك پدیده جدیدی به نام روشنفكر دینی مواجه شدیم. چون با سوابق روشنفكر جماعت آشنا بودیم، از خودمان می‌پرسیدیم كه: این روشنفكر دینی دیگر چه صیغه ای است؟ روشنفكر دینی قرار است چه كاركند؟ آیا قرار است دین را با سازكارهای تمدن امروزی تطبیق دهد؟ آیا روشنفكر دینی دین را روزآمد خواهد ساخت؟ آیا روشنفكر دینی از شعب ابی طالب بیرون خواهد آمد، جوانان و مردم را به گفته ی مولا علی (ع) فرزند زمان شان خواهد ساخت. امروز روشنفكران دینی و بعضی از علما و علامه ها عوض اینكه به روشنگری دینی بپردازند، هم نوا با دشمنان ایران به ایران ستیزی می پردازند و با هر چه تمدن و فرهنگ ایرانی دشمنی می كنند.»
«حسرت اتحاد مجدد جماهیر» از دیگر مطالب این بخش به قلم محمود کمال آرا است که توهم توطئه با زبان سری کا.گ. ب و جاسوسی ایدئولوژیکی شوروی را دستمایه بررسی قرار داده است. در بخشی از این مطلب می‌خوانیم: کا گ ب علاوه بر سرکوب آزادی های مدنی در داخل، سیاست گذاری شوروی را در خارج نیز به فساد کشیده است. هدف حیثیتی و الگوی نفوذ کا گ ب به یک حکومت جهان سوم این است که توطئه خارجی را بعنوان یک توجیه مهم برای شروع خرابکاری ایدئولوژیکی در درون اتحاد شوروی ببیند. یکی از تدابیر مهم "کا گ ب"، جلوگیری استفاده از کانال ارتباطات بین المللی برای انتقال اطلاعات مغرضانه و افتراآمیز به خارج است که آنان سعی می‌کنند با این کار عملیات سانسور را در کل امپراتوری شوروی انجام دهند. از طرفی برای ایجاد خفقان، در تمام طول روز از بلندگوها پیام های رعب آور پخش می‌شود. محتوای اصلی این پیام‌ها همواره یک جمله است : "مردم شوروی با خشم و خروش این گروه تبهکار جانی و اربابان خارجی آن ها را محکوم می‌کنند.»
«فروغی در کسوت مترجم» از دیگر خواندنی‌‍‌های این بخش است که به قلم محسن نیک بین نوشته شده و رساله «طغیان ارامنه» با ترجمه «محمد علی فروغی» را مورد توجه قرار داده است. در بخشی از این مطلب این طور می‌خوانیم: «در میان گنجینه نسخ خطی کتابخانه ملی نسخه‌ای با عنوان طغیان ارامنه: مبدأ و مقصود آن، وجود دارد که پدیدآورنده‌اش در برگ پایانی آن آورده است: «ترجمه خانه‌زاد جان‌نثار، محمدعلی ابن ذکاء الملک». این رساله بدون تاریخ، در هفت فصل، عمدتاً بر اساس روزنامه‌های انگلیسی و همچنین برخی سفرنامه‌ها و در مواردی، مشاهدات نویسنده‌اش، به بررسی مسئله ارمنی می‌پردازد .از منظر رساله طغیان ارامنه، منشأ مسئله ارمنی، کاملاً خارجی و خاصه انگلیسی است و علاوه بر آن، مجموعه اقدامات ارامنه را در عثمانی باید در چارچوب رشد فزاینده جنبش آنارشیسم در اروپای قرن نوزدهم فهم نمود.»
پرونده این شماره از سیاست‌نامه با عنوان «ساعی ساحت سنت» یه جشن‌نامه هشتاد سالگی «حسین نصر» اختصاص یافته است. در این بخش مطالبی از غلامحسین ابراهیمی دینانی، شهین اعوانی و گفت و گویی با غلامرصا اعوانی با عنوان«رفیق شفیق طریق راه حق» برای خوانندگان آورده شده است. بخش «کارنامه» در سیاست‌نامه هفدهم به گفت وگو با یدالله موقن با عنوان «خصومت روشنفکری با روشنگری» اختصاص یافته است. در بخش «رساله» این شماره نیز معنای دروغ مصلحت آمیز در گلستان در مطلبی با عنوان «سیاست مصلحت» مورد واکاوی قرار گرفته است. داستان جلد، نقد، جستار، یادبود، کتابچه، کتاب فصل و کتاب‌شناسی از دیگر بخش‌های سیاست‌نامه هفدهم را تشکیل می‌دهند.
دوشنبه ۲۴ خرداد ۱۴۰۰ - ۰۹:۲۵
نظر شما