به واقع «همان چهار دقیقه» تکمیل کننده «چهار دقیقه» است؛ با این که هرکدام از این دو اثر نمایشی به تنهایی کامل هستند و هر یک را می‌توان به طور جداگانه مورد مطالعه قرار دارد، اما خواندن «همان چهار دقیقه» پس از نمایشنامه اول می‌تواند به درک بهتر هر دو اثر و دریافت بیشتر از روایت نویسنده کمک کند. درواقع «چهار دقیقه و همان چهار دقیقه» در کنار یکدیگر روایت کامل‌تری را شکل می‌دهند.
«چهار دقیقه» روایتگر نبودن و غیب شدن است و برعکس، «همان چهار دقیقه» روایت بودن و پیدا شدن. حضور کسی در خیال و نبودنش در واقعیت، سپس آمدنش و بودنش در دنیای واقعی. ماجرای این دو نمایشنامه در واقعیت و خیال در رفت و آمد است و ترکیبی از این دو را شامل می‌شود و گویی اشخاص داستان بیش از شناخت یکدیگر در پی شناخت خود هستند.
صحنه‌ای از نمایش «همان چهار دقیقه»
در بخشی از نمایشنامه «چهار دقیقه» می‌خوانیم:
«پلیس: کجا؟
آوا: می‌رم خودم دنبالش بگردم. شده کوچه به کوچه، شده پیاده تمام شهرو، شده تا مرز جنون...
پلیس: این‌قدر راحت نگید جنون...
آوا: (بی‌تاب) چرا نگم؟ می‌رم، حاضرم که برم تا مرز جنون.
پلیس: در پرونده‌های من یادداشت‌هایی درباره جنون مادر تو وجود داره. پس شوخی نکنین! چون مادر منم از جنون مرد. مشت‌مشت قرص می‌خورد و منم می‌خوام برم مثل او برم از روی یک بلندی...» (صفحه 40)
داستان این دو نمایشنامه در استانبول می‌گذرد؛ در خیابان و هتل و مترو و کافه این شهر. آوا و یونس، شخصیت‌های اصلی «چهار دقیقه و همان چهار دقیقه» در ترموا یکدیگر را گم می‌کنند و آوا تمام توان خود را در پی یافتن یونس خرج می‌کند؛ اما یونس در کافه‌ای زیر آب که پاتوق مردگان است یافت می‌شود...
در بخشی از نمایشنامه «همان چهار دقیقه» می‌خوانیم:
«دنیز کیزی: یونس؟ بیداری یونس؟
یونس: می‌تونم نفس بکشم بالاخره.
دنیز کیزی: چون ما تو دقیقه پنجم هستیم.
یونس: اینجا کجاست؟
دنیز کیزی: اون‌ها تورو نبردن. فرصت دادن، خیلی کوتاه، که ببرمت،که فرار کنیم...» (صفحه 129)
گفتنی است سال گذشته نمایشنامه «چهار دقیقه» و «همان چهار دقیقه» به ترتیب با کاگردانی الهام کردا و صابر ابر روی صحنه رفته است.
نشر نی نمایشنامه «چهار دقیقه» و «همان چهار دقیقه» اثر نغمه ثمینی را با شمارگان 1100 نسخه، در 132 صفحه و با قیمت 16000 تومان منتشر کرده است.
نظر شما