به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، سعید کلاری مدیر چاپخانه ناب ‌نقش با ارسال یادداشتی به ایبنا به موضوع برگزاری بیست و هفتمین نمایشگاه بین‌المللی چاپ و بسته‌بندی تهران که ۱۳ تا ۱۶ دی ماه برگزار شد پرداخته و به نکاتی درباره روند برپایی آن اشاره کرده است. متن این یادداشت به شرح زیر است؛
 
پس از فراز و فرودهای زیاد و کش و قوس‌های فراوان بالاخره نمایشگاه بیست و هفتم هم "فقط" برگزار شد. نمایشگاهی که در طول بیست و هفت دوره با مجریان مختلف نشان داده متعلق به هیچ شخص خاصی نیست و متعلق به صنعت چاپ است. سال‌ها است این نمایشگاه از روزهای اوج خود و  کارکرد اصلی‌اش فاصله زیادی گرفته است ولی کماکان از رویدادهای مهم و سالیانه صنعت چاپ محسوب می‌شود.
 
در این میان ذکر چند نکته ضروری است؛ با توجه به شیوع گسترده کرونا و مخاطرات زیاد حضور در تجمعات بهتر آن بود که این نمایشگاه هم به مانند سایر نمایشگاه‌های معتبر بین‌المللی لغو شود اما اصرار زیاد مجریان بر برگزاری که ناشی از عدم چشم‌پوشی از سود قابل توجه برگزاری نمایشگاه است، باعث شد ضعیف‌ترین نمایشگاه چاپ از ابتدا تاکنون باشد. نمایشگاهی که نه در قیاس با نمایشگاه‌های مطرح بین‌المللی صنعت چاپ بلکه در مقایسه به ادوار گذشته بسیار کم‌رمق و بی‌جان بود؛ نمایشگاهی که در حد نمایشگاه بهاره و پاییزه محلات برگزار شد.
 
اخبار ضد و نقیض در مورد برگزاری یا عدم برگزاری و اصرار و پافشاری مجریان مجموعا باعث سردرگمی فعالان و مدیران صنعت چاپ برای حضور یا عدم حضورشان شد به طوری که با کاهش شدید شرکت‌کنندگان، سالن‌ها و یا نیمه باز ماندن از نتایج آن بود. نمایشگاهی که روزی با حضور ۵۰۰ شرکت و برند برگزار می‌شد در تجربه بیست و هفتم به ۱۷۰ واحد تنزل پیدا کرد و تعداد بازدید کنندگان که روزی در حدود ۵۰۰۰ الی ۶۰۰۰ نفر بوده به کمترین میزان خود رسیده بود.
 
از نکات تاسف بار عدم رعایت درست پروتکل‌ها با وجود شعارهای فراوان در سالن‌ها بود. تاثیرات ویروس کرونا در نمایشگاه با تعطیلی ۲روزه برخی غرفه‌ها به خوبی خودنمایی می‌کرد. واحدی که از نام‌های آشنای این صنعت است و در هر دوره با بهترین غرفه‌آرایی و امکانات شرکت می‌کرد متاسفانه  بر اساس مشاهدات و شنیده‌ها مدیریت و همه کادر اداری آن درگیر کرونا شده و حضوری نیم‌بند و بسیار ضعیف داشتند.
 
مجریان در جبران کاستی حضور بازدیدکننده، بازدید آنلاین را تدارک دیدند که فارغ از خلاقیت خوبی که به خرج دادند به این نکته توجه نداشتند که آیا دستاورد ملموس و مثبتی برای دو طرف (غرفه‌دار و بازدید کننده) داشته یا فقط وسیله‌ای تبلیغاتی برای بالا نشان دادن مصنوعی آمار بازدیدکنندگان بوده است.
 
تعدادی از همکاران عنوان کردند که در این دوره بازدیدکنندگان تخصصی شده اند، اما باید دید تخصصی شدن به معناست و از چه منظری تخصصی شده است. در نمایشگاهی که سال‌هاست از واژه بین‌المللی فاصله بسیار زیادی گرفته و هیچ نوع ماشین‌آلات چاپ به روز و مدرنی در آن مشاهده نمی‌شود و از تحولات روز جهانی خبری در آن نیست و در حد یک بنگاه بازاریابی عمل می‌کند، حضور صرف فعالان چاپ نمی‌تواند متضمن بازدید تخصصی از آن باشد. یعنی حتی اگر از دریچه بازاریابی هم به این نمایشگاه نگاه شود نیاز به بازدیدکنندگانی خارج از صنعت چاپ دارد و نمایشگاه می‌تواند پل ارتباطی با مشتریان جدید باشد که در این دوره محقق نشده است.
 
این نمایشگاه سال‌ها است بهانه‌ای برای دید و بازدید‌های صنفی بین همکاران شده است. شاید تنها دستاوردی که این نمایشگاه می‌تواند برای غرفه‌دار به عنوان سرمایه‌گذار به همراه داشته باشد برندینگ یا برندسازی صنفی باشد که فقط تعداد کمی که از قبل و طی سالیان گذشته در نمایشگاه حضور داشته‌اند با برنامه مشخص و حضور مستمر در این راستا موفق عمل کردند.
 
و اما نکته پایانی و مهم اینکه، تاکید بر ارائه بیلان مالی حاصل از برگزاری نمایشگاه که متعلق به سه اتحادیه و جامعه صنفی صنعت چاپ است. متاسفانه تاکنون توسط مجریان هیچ سند مالی و ارائه‌ تراز سود و زیانی از آنها مشاهده نشده و باید برای رفع شبهات مالی و روشن شدن اذهان عمومی آنرا اعلام و منتشر کنند. موضوعی که به عنوان یک مطالبه صنفی انتظار پاسخگویی مناسب از طرف متولیان و مسئولان صنفی می‌رود.