خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا)- مهدی رحیم‌پور، عضو هیئت علمی فرهنگستان زبان و ادب فارسی: از سال 1377 با مرکز پژوهش کتابخانۀ مجلس شورای اسلامی آشنا شدم. یکی از واحدهای ساختمانی در حوالی میدان انقلاب معروف به ساختمان فروردین. جایی که از دو یا حداکثر سه اتاق، یک کتابخانه و یک لابی که آن هم حالت کتابخانه به خود گرفته تشکیل شده و افرادی آشنا با مباحث علمی و فرهنگی آنجا را به عهده گرفته‌اند. همین واحد با همین اندازه، اکنون تبدیل به یکی از بزرگترین مراکز علمی، پژوهشی و فرهنگی شده که بیش از پانصد عنوان کتاب و چند مجلّۀ بسیار ارزشمند در حوزۀ متن‌پژوهی و نسخه‌پژوهی منتشر کرده که به گواه اکثر قریب به اتفاق محققان و مصححان طراز اوّل مملکت، از منابع اصیل، ارزشمند و مرجع فرهنگ و تمدن اصیل ایرانی ـ اسلامی محسوب می‌شوند.

اما در کنار نشر این آثار در این مرکز، مسأله دیگری که حائز اهمیت است، تردّد آمدن محققان و مصححان باتجربه و جوان از اقصی نقاط کشور به این مرکز است. یعنی به زبان عامیانه می‌توان گفت واحد 27 ـ 28 ساختمان فروردین پاتوق اهالی تحقیق به‌ویژه در حوزه مطالعات تراثی، اسنادی و پارلمانی است. چه‌بسیار جوان‌های علاقه‌مندی که با شرکت در جلسات به ظاهر غیررسمی امّا حقیقتاً علمی این مرکز، هم‌اکنون از محققان شناخته شده در حوزۀ علمی و فرهنگی شده‌اند. در واقع جلسات و همنشینی‌های اهالی تحقیق در این مرکز نتایجی مفید و ثمربخش داشته و دارد که از نتایج آن می‌توان به تصحیح و انتشار آثار مهم در حوزه فرهنگی ایرانی ـ اسلامی، ارائه طرح‌های پژوهشی در همین حوزه، چاپ مقالات متعدد در نشریات معتبر و .... اشاره کرد.

امّا اکنون ظاهراً پس از تغییراتی که در مدیریت کتابخانه مجلس شورای اسلامی به وجود آمده، زمزمه‌هایی مبنی بر نادیده گرفتن فعالیت‌های مربوط به احیاء متون ایرانی و اسلامی شنیده می‌شود. چنانکه خود رئیس کتابخانه مجلس شورای اسلامی در نخستین نشست خبری خود تلویحاً به این موضوع اشاره کرده‌اند. مدیران جدید دانسته نیست چه سیاستی را دنبال می‌کنند، اما آنچه مسلم است این است که کتابخانه مجلس شورای اسلامی یکی از غنی‌ترین مخازن نسخ خطی را در جهان اسلام دارد و از این کتابخانه توقع می‌رود که آثار ارزشمند این گنجینه بی‌نظیر خود را احیا کرده و در اختیار مخاطبان این نوع آثار قرار دهد. رئیس جدید کتابخانه مجلس که خود در کسوت روحانیت هستند، یقیناً بهتر از همه ما جواب این سوال را می‌دانند که در این مملکت کدام یک از نهادها و سازمان‌های دولتی و غیردولتی آثار متعدد و کهن فارسی و عربی در موضوع شیعه، تاریخ شیعه، فقه، کلام، ترجمه قرآن و با این کیفیت و با این درجه از دقت و صحت و بدون در نظر داشتن آمار و ارقام، که معمولاً در نهادهای دولتی در اولویت است، منتشر شده است. منکر تلاش‌ها و اهمیت سایر مراکز نیستیم، اما فی‌الواقع بر همگان روشن است که تصحیح علمی و انتقادی آثار مهم دینی در کمتر سازمانی تا این حد حمایت می‌شود. همچنان که در ابتدای یادداشت اشاره کردم بنده از سال 1377 با این مرکز آشنا هستم. در این 22 سال شاید 6 یا 7 مدیر آمدند و رفتند و قطعاً مجموعۀ فعلی نیز پس از اتمام ماموریتش خواهد رفت. اما بی‌گمان و بدون کمترین تردید، اصلی‌ترین رزومه مدیران قبلی که می‌توان سند افتخاری برای آن‌ها دانست حمایت همه جانبه از فعالیت‌های این مرکز بوده است. به جرأت می‌توان گفت عملکرد مدیران سابق به عملکرد این مرکز وابسته بوده و هرجا از مدیریت خود  دفاع می‌کنند، به تلاش‌های مرکز پژوهشهای کتابخانه استناد می‌کنند که دلیلی اصلی این امر تدبیر و درایت نیروهای باکفایت و بادانش این مرکز است. کاری که امیدواریم در این دوره نیز تداوم یابد و مدیر محترم فعلی کتابخانه با تجدید نظر در تصمیمات خود و یا احتمالاً مشاوران خود با حمایت از این مجموعه توانمند باعث حفظ رونق و اعتبار این مرکز باشد تا مدیران آنجا نیز با دلگرمی بیشتری به حفظ میراث کهن و ارزشمند ایرانی و اسلامی همت گمارند.

نگارنده برای نوشتن این یادداشت هیچ انگیزه شخصی ندارد، بلکه خواسته‌ای است صرفاً از روی دلسوزی برای این مجموعۀ ارزشمند فرهنگی که ظاهراً به‌مانند اغلب نهادها و مراکز علمی و فرهنگی مظلوم واقع‌شده و می‌بایست در حد توان به حفظ و احیای مجدد آن همت گماشت.