منوچهر صدوقی سُها؛ پژوهشگر حوزه فلسفه اسلامی، در گفت‌وگو با خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا)، درباره نخستین مواجهه‌اش با کتابخانه ملی ایران در 51 سال گفت: کلاس ششم ادبی در مدرسه علمیه(پشت مجلس در میدان بهارستان) درس می خواندم. دکتر چوبک معلم ما بود. از دست من ناراحت شد و مرا از کلاس بیرون کرد. کار خدا بود. رفتم و دیگر نیامدم. هرچه فرستاد دنبالم نیامدم که نیامدم. از آن زمان، یعنی سال 1345، عمرم در سه جا صرف می شد؛ کتابخانه ملی، کتابخانه مسجد سپهسالار و کتابخانه مجلس شورای ملی.
وی با تاکید بر اثربخشی کتابخانه ملی اظهار کرد: کتابخانه ملی می تواند بسیاری از نیازهای اهل فرهنگ را تامین کند. اسمش هم رویش است؛ ملی است یعنی مهم ترین کتابخانه مملکت و از آنِ همه نفوس ایرانی است. عموم متونی هم که در ایران منتشر می شود، در این کتابخانه قابل بازیابی است و نیاز اهل علم را مرتفع می سازد. در این کتابخانه؛ همه متون در دسترس است ولی چقدر استفاده می شود نمی دانم!
صدوقی‌سها افزود: لازم است اشاره شود که اگرچه غیرقابل اجتناب است ولی ساختمانی با این عظمت به لحاظ موقعیت جغرافیایی، پیداست که فکری برای محل صحیح استقرار آن نشده و اگر هم شده، از نظر دسترسی، صعب و سخت برای دانشجویان و پژوهشگران و اهل علم است که از این جهت، یقینا ساختمان سابق کتابخانه ملی، بهتر بود.
وی خاطرنشان کرد: به کلیت نمی توان اینجا را حافظ میراث مکتوب ایرانیان دانست اما به حتم رکن رکین فرهنگ این سرزمین است.
سه‌شنبه ۸ اسفند ۱۳۹۶ - ۱۰:۰۳
نظر شما