به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) به نقل از نیویورک تایمز - شاید برایتان جالب باشد که بدانید دانیل استیل که ۱۶۷ کتاب نوشته و در سال ۲۰۱۸ شش کتاب دیگر نیز از او منتشر می‌شود، برای هر کتاب دو تا سه سال وقت می‌گذارد.

استیل می‌گوید: «گاهی فقط می‌نشینم و به فضا خیره می‌شوم و درباره یک کتاب یا پیچ و خم‌های آن یا هسته اصلی یک ایده فکر می‌کنم، مدتی فکرم را دنبال می‌کنم تا ببنیم به کجا می‌رسد و سعی می‌کنم آن را تجسم کنم. می‌دانم که زمانی یک ایده برایم مناسب است که در ذهنم کلیک می‌خورد و می‌توانم در دلم بگویم خودش است.» اما او بلافاصله به نوشتن شیرجه نمی‌زند. «پیش از شروع کار برای مدتی یادداشت برمی‌دارم. این یادداشت‌برداری بیشتر درباره کاراکترهاست. باید پیش از شروع، شخصیت‌ها را به خوبی بشناسم؛ که هستند؟ چه فکر می‌کنند؟ چگونه احساس می‌کنند؟ چه اتفاقی برایشان می‌افتد؟ چطور رشد پیدا می‌کنند؟»

استیل می‌گوید ایده کتاب جدیدش از مکالماتش در دنیای واقعی جرقه خورده است. «داستان‌های غم‌انگیز و دردناکی درباره زن‌هایی شنیده‌ام که پس از مرگ همسرشان شاهد رفتار زشت و زننده فرزندخوانده حسود خود بوده‌اند و کنجکاو بودم که بدانم چه بر سر زنی می‌آید که روزگاری در یک حفاظ طلایی زندگی کرده و حالا همه چیز را از دست می‌دهد. چه باقی می‌ماند؟ او به چه کسی تبدیل می‌شود؟ چطور نجات پیدا می‌کند؟ بدون آن همه کبکبه و دبدبه و حمایت او کیست؟ همه ما وقتی همه چیز آسان پیش می‌رود تا اندازه‌ای لوس و نُنر می‌شویم. بدون همه این‌ها ما که هستیم؟»

بعد از تمام این سال‌ها، استیل هنوز از ماشین تحریر المپیای ۱۹۴۶ استفاده می‌کند که برای نوشتن اولین کتابش آن را خریده بود. او می‌گوید: «من کاملا، مطلقا و وفادارانه عاشق ماشین تحریرم هستم. فکر می‌کنم آن را ۲۰ دلار خریده بودم. یک سرمایه‌گذاری عالی! و حالا ما دوست‌های قدیمی هستیم.» او ادامه می‌دهد: «به میزم می‌چسبم و اغلب ۲۰ ساعت و گاهی ۲۴ ساعت بی‌وقفه کار می‌کنم. یک بار ۳۶ ساعت مداوم نتوانستم داستان را رها کنم.»

اما این نویسنده مشهور و جذاب که در نمایش‌های مد پاریس شرکت می‌کند و اغلب در مورد علاقه‌اش به طراحی لباس در وبلاگش می‌نویسد، وقتی در حال کار است، پیشنهاد طراحان را رد می‌کند. او می‌گوید: «وقتی در حال نوشتنم، از هر نظر به هم ریخته‌ام. لباس مورد علاقه‌ام برای نوشتن پیژامه‌های قدیمی کشمیر است که برای نوشتن بسیار راحت است. گاهی هم یک سویشرت و شلوار جین قدیمی. شبیه به رفتن به یک سفر طولانی است، باید برای نشستن طولانی‌مدت در یک نقطه احساس راحتی کنید. موهایم را هم با کش می‌بندم. وقتی کارم تمام می‌شود، انگار از یک سفر اردویی برگشته‌ام: کاملا به هم ریخته! اما اتمام کار احساس فوق‌العاده‌ای دارد.»