خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا)- بهاره ارشدریاحی: دومین مجموعه داستان عباس عبدی با عنوان «پرندههای هلندی» مانند مجموعه داستان قبلی او حال و هوای اقلیم جنوب را دارد؛ بیشتر در قشم و عسلویه و چندین شهر کوچک که شاید کمتر در داستان‌های اقلیم جنوب خوانده‌ایم.
فضای کارگری عسلویه یادآور فضای آبادان در داستان‌های احمد محمود است زمانی که انگلیسی‌ها در آن کار و زندگی می‌کردند، با رنگ و بویی تازه در زمان‌های نو. شرجی و رطوبت هوا در تمام داستان‌های این مجموعه به شکلی حضور دارد: گاهی هرم داغ ملحفه‌های تختخواب است و گاهی بخار پشت شیشه اتومبیل، گاهی به وضوح روی تن و صورت آدمها قطره‌های عرق نشانده و گاهی حتی حسرت مسافری می‌شود که برای دیدن برادری به سرزمینی دور و سرد نزدیک قطب سفر کرده است.
عبدی با این مجموعه داستان نشان داد که هنوز به دنبال تجربه کردن فضا، زبان و لحن‌های جدید است. در برخی داستان‌هایش زبانی آهنگین شاعرانه دارد و خیال و خاطره را با هوشمندی در تن واقعیت تنیده است و در برخی داستان‌ها نثر ساده و روان و روایت قصه‌گو است.
شخصیت اصلی تعداد زیادی از داستان‌های مجموعه «پرندههای هلندی» نویسنده – راوی مسافری است که با وعده تجربه‌ای مستقیم و صادقانه از زندگی خود نویسنده ما را با خود همراه می‌کند. به نظر می‌رسد تم غالب داستان‌ها سفر و جست‌وجو است و مخاطب پس از خواندن آنها تجربه‌ای شخصی و به یاد ماندنی از سفر به سرزمین‌های جدید، ارتباط با آدم‌های غریبه یا آشنایان سال‌های دور پیدا می‌کند؛ در قالب مسافری که در خانه کوچکش در شهری بزرگ و شلوغ نشسته و این کلمه‌ها را می‌خواند.
مخاطب می‌تواند مسافری باشد که از ژاپن به ایران آمده و از تمام جزئیات زندگی روزمره ایرانی‌ها عکس می‌گیرد یا برادر دلتنگی که هزاران کیلومتر از خانه گرمش در جنوب دور شده تا در شهری سرد و قطبی برادر کوچکترش را که دل خوشی هم از او ندارد، ببیند. می‌تواند کارگری نیمه‌وقت باشد در شرجی و گرمای کلافه‌کننده ظهر تابستانی در عسلویه، در باغ لیمو منتظر راننده‌ای عقرب‌گزیده بماند یا مردی عاشق و تنها که اسیر در خیال و خاطره زنی اثیری در بوتیک شیکی در پاریس به دنبال عطر مناسبی برای او می‌گردد و خودش هم نمی‌داند این زن که همراه با تصویر او از عشق تغییر کرده و مدام جسم و روح جدیدی می‌یابد، چه شکلی است و چه عطری دوست دارد.
تنوع فضا، شخصیت‌ها، لحن و زبان داستان‌ها در این مجموعه می‌تواند الگوی خوبی برای نویسندگان جوان باشد که از فضای شهری، آدمها و حرف‌های تکراری دور شوند و رنگ تازه‌ای به داستان‌هایشان بدهند.
سه‌شنبه ۱۸ مهر ۱۳۹۶ - ۱۱:۴۷
نظر شما