مجید بدرکوهی، مدیر پخش کتاب فرهنگ به خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، گفت: مراکز پخش کتاب در زنجیره نشر یعنی ناشر، موزع و کتابفروش، اصلی‌ترین حلقه محسوب می‌شوند و همواره از این حلقه اصلی، توقعاتی انتظار می‌رود که باید قوانینی را رعایت کنند. حال پرسش من این است، در شرایطی که موزعان تاکنون به رسمیت شناخته نشده‌اند چگونه می‌توان انتظار داشت پایبند به قوانین باشند. البته افرادی از همکاران ما هستند که خود را به رعایت قوانین ملزم می‌بینند اما با صراحت می‌توانم بگویم 90 درصد مشکلات از رعایت نکردن همین قوانین نشأت می‌گیرند که به‌طور قطع، دلیل همه آن‌ها نداشتن مجوز یا داشتن مجوزهای موازی (مانند مجوز نشر) است.
 
وی صدور مجوز را عاملی برای حرکت موزعان در چهارچوب‌های نشر دانست و گفت: در صورتی که موزعان مجوزدار باشند، احساس مسئولیت آن‌ها بیشتر می‌‌شود چرا که می‌دانند باید نسبت به امور خود پاسخگو باشند.
 
مدیر پخش کتاب فرهنگ تأکید کرد: صدور مجوز برای موزعان به شرط بهره‌مندی از امتیازات و مزایای ناشران و کتابفروشان بسیار کار ارزشمندی است. اگر ناشران خود را موظف بدانند که کتاب‌هایشان را به موزع دارای مجوز بدهند، درصد تخلفات حوزه نشر کاهش پیدا می‌کند.
 
بدرکوهی با اشاره به مشکلاتی که موزعان در مسیر فعالیت‌شان به دلیل نداشتن مجوز برخورد می‌کنند، توضیح داد: متأسفانه به‌دلیل این‌که برای موزعان مجوز صادر نمی‌شود بسیاری از آن‌ها باعث ایجاد ناامنی در بازار نشر می‌شوند. توزیع‌کننده کم‌کار توزیع‌کننده خوب را نیز خراب می‌کند؛ به طور مثال موزعی که 20 سال در این عرصه فعالیت می‌کند خود را به پرداخت خوب به ناشر موظف می‌داند چرا که اگر ناشر گردش خوبی داشته باشد به‌تبع، کار موزع نیز خوب پیش‌ می‌رود. در چنین شرایطی وقتی سر و کله یک موزع بد پیدا می‌شود به دلیل این‌که خود را ملزم به رعایت قوانین نمی‌بیند، ممکن است بعد از مدتی کلاهبرداری کند. این موضوع به‌صورت طبیعی و به‌تدریج حس بی‌اعتمادی و بدبینی در ناشران نسبت به موزعان حتی موزعانی که تاکنون با آن‌ها به‌خوبی همکاری کرده‌اند، نیز ایجاد می‌کند و باعث می‌شود ناشران در برخورد با این موزعان نیز روش‌های سختگیرانه‌تری به‌کار بگیرند.
 
مدیر پخش کتاب فرهنگ افزود: صدور مجوز برای موزعان کار بسیار خوبی است اما متأسفانه باید بگویم که بنده شخصاً نسبت به تحقق آن خوش‌بین نیستم چرا که در اغلب موارد و در هر دوره‌ای صحبت‌هایی در این باره می‌شود اما بعد از مدتی به دست فراموشی سپرده می‌شود. امیدوارم این بار، این مسأله به‌صورت جدی پیگری و محقق شود.