به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، به نقل از روابط عمومی بنیاد سعدی، منیر داکیچ، استادیار زبان فارسی در دانشگاه سارایوو،  اظهار کرد: کشورهای اروپایی، زبان و ادبیات فارسی را به عنوان یک سنت خارجی می‌خوانند، در حالی که ما آن را به عنوان میراث خودمان می‌خوانیم. اگرچه به همه کرسی‌های زبان فارسی در کشورهای دیگر اروپایی احترام می‌گذاریم اما در بوسنی علاقه ویژه و خاصی به زبان فارسی وجود دارد.

وی با بیان اینکه ایرانشناسی، زبان و ادبیات فارسی در بوسنی هرزگوین، سنت دیرینه‌ای دارد، اظهار کرد: ما بیش از 550 سال است که شعر فارسی می‌خوانیم و شاعران و نویسندگان بزرگی در کشور ما هستند که به فارسی شعر می‌نوشتند و تحت تاثیر شاعران بزرگ فارسی قلم می‌زدند. به عنوان مثال مثنوی معنوی و دیوان حافظ قرن‌هاست که برای عموم مردم تفسیر و شرح می شود. بنابراین بافت بوسنی با دیگر مناطق بالکان کاملاً متفاوت است و طبیعی است که مرکزیت زبان و ادبیات فارسی در منطقه بالکان، کشور بوسنی باشد.

داکیچ با اشاره به علاقه مردم بوسنی به فرهنگ ایرانی تصریح کرد: این نکته غیرقابل چشم پوشی است که همیشه در بوسنی علاقه خاصی به فرهنگ ایرانی و به خصوص ادبیات کلاسیک فارسی وجود داشته و خواهد داشت و تفاوت بوسنی با کل اروپا در همین نکته است و هیچ جای دیگر اروپا از صربستان و کرواسی تا اروپای غربی، با بوسنی قابل مقایسه نیست. همچنین در بین مردم بوسنی احساس خوبی نسبت به ایران وجود دارد چراکه ایران کمک‌های زیادی در دوران جنگ به بوسنی داشته و یاد ایران همیشه برای بوسنیایی‌ها زنده است.

وی افزود: دانشجویان زیادی در رشته‌های تحصیلی مختلف داریم که به زبان فارسی بسیار علاقه‌مند هستند و در سال سوم تحصیل‌شان، درس ادبیات کلاسیک فارسی را به‌عنوان درس اختیاری انتخاب می‌کنند و این نشان دهنده علاقه زیاد دانشجویان ما به زبان فارسی است اما به خاطر کمبود فرصت‌های شغلی مناسب، گرایش آنان به سمت زبان و ادبیات فارسی به‌عنوان یک رشته تحصیلی کم است.

این استاد بوسنیایی زبان فارسی با اشاره به تعداد دانشجویان رشته زبان و ادبیات فارسی گفت: تعداد دانشجویانی که در حال حاضر رشته زبان و ادبیات فارسی می‌خوانند، چندان زیاد نیست چراکه فرصت اشتغال در این زمینه نسبتاً کم است و امیدواریم  با گسترش روابط سیاسی و اقتصادی بوسنی و ایران بتوانیم دانشجویان بیشتری جذب کنیم.

وی درباره راه‌های یادگیری زبان فارسی اظهار کرد: من در تمام دوران فراگیری زبان فارسی فقط 4 ماه در ایران بودم که خیلی در یادگیری تاثیر داشت اما بیشترین یادگیری من در بوسنی و از طریق فیلم‌های ایرانی، اینترنت، شبکه‌های اجتماعی، تلفن همراه، روزنامه، مجلات و کتاب روی داده است . همچنین باید بگویم که در حال حاضر مشغول نگارش کتاب گزیده‌ دیوان شمس هستم.

داکیچ درباره منابع آموزشی در کشورش گفت: امکانات کافی در دانشگاه سارایوو داریم اما کتاب‌های فارسی باید بهتر شود چراکه کتاب‌های آموزشی موجود،  برای همه فارسی‌آموزان مناسب نیست و ما در کنار کتاب‌های موجود از جزوه‌های خودمان نیز استفاده می‌کنیم.

وی با اشاره به اینکه دانشجویان بوسنیایی بیشتر با هدف تحقیق در ادبیات و میراث مکتوب زبان فارسی و همچنین به منظور ترجمه آثار کهن زبان فارسی، به یادگیری فارسی روی می‌آورند، گفت: تاکنون بیشتر آثار کلاسیک فارسی مانند مثنوی معنوی، دیوان حافظ، گزیده‌ای از شاهنامه، به زبان بوسنیایی ترجمه شده است. همچنین رمان‌های فارسی از جمله کتاب‌های آقای دولت‌آبادی و مصطفی مستور نیز به بوسنیایی ترجمه شده است تا حدی که می‌توان گفت ادبیات فارسی کاملاً در میان مردم بوسنی جا افتاده است و عموم مردم با آن آشنا هستند.