به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، عمران صلاحی دهم اسفند سال ۱۳۲۵ در امیریه تهران متولد شد. وی تحصیلات ابتدایی خود را در شهرهای قم، تهران، و تبریز به پایان رساند. نخستین شعرش را در سال ۱۳۴۰ در مجله اطلاعات کودکان چاپ کرد. عمران صلاحی نوشتن را از مجله توفیق و به دنبال آشنایی با پرویز شاپور در سال ۱۳۴۵ آغاز کرد. سپس سراغ پژوهش در حوزه طنز رفت و در سال ۱۳۴۹ کتاب «طنزآوران امروز ایران» را با همکاری بیژن اسدی‌پور منتشر کرد که مجموعه‌ای از طنزهای معاصر بود. او شعر جدی هم می‌سرود و نخستین شعر او در قالب نیمایی در مجله «خوشه» به سردبیری احمد شاملو در سال ۱۳۴۷ منتشر شد.

عمران صلاحی، با گل آقا نیز همکاری داشت و از سال ۱۳۵۲ به استخدام رادیو درآمد و تا سال ۱۳۷۵ که بازنشسته شد، به این همکاری ادامه داد. عمده شهرت صلاحی در سال‌هایی بود که برای مجلات روشنفکری «آدینه»، «دنیای سخن» و «کارنامه» به طور مرتب مطالبی با عنوان ثابت «حالا حکایت ماست» می‌نوشت و از همان زمان بر اساس این نوشته‌ها، آقای حکایتی لقب گرفت. از او آثاری به زبان ترکی آذربایجانی نیز در دست است. دهم اسفندماه و زادروز این شاعر و طنزپرداز بزرگ بهانه‌ای شد تا صحبتی را با هرمز علیپور که از دوستان و هم دوره‌های صلاحی است، داشته باشیم.
 
علی‌پور با یادآوری سال‌ها هم‌نشینی با عمران صلاحی گفت: عمران یکی از بهترین دوستان من بود که بعد از گذشت حدود ۱۰ سال، هنوز رفتنش را باور نکرده‌ام. همچنان در فضای مجازی و روزنامه‌ها، اسم او می‌درخشد و کمتر مجلس شعری را می‌توان دید که اسمی از منزوی و صلاحی در آن برده نشود.

وی ادامه داد: من، منزوی، شاپور و صلاحی همگی متولد سال 1325 بودیم و به دلیل هم سن و سال بودن، ارتباط نزدیکی با هم داشتیم. با اینکه در تهران زندگی نمی‌کردم، به دلیل این که در مجلات شعر با عمران هم صفحه بودم، ارتباط نزدیکی با او داشتم و امکان نداشت که به تهران بیایم و به دیدن عمران نروم و چند روزی میهمانش نباشم.

این شاعر اهوازی در توصیف ویژگی‌های هنری عمران صلاحی اظهار کرد:‌ او هیچ کاری را برای تفریح انجام نمی‌داد. خصوصیت اخلاقی او این چنین بود که یا کاری را شروع نمی‌کرد یا اگر شروع می‌کرد تلاش می‌کرد تا بهترین باشد و به همین دلیل است که می‌بینیم بعد از گذشت 10 سال از فوتش، او را همواره یک طنزپرداز، غزل‌سرا و سپیدسرای موفق می‌نامند.

وی افزود: به نظرم مرگ، حریف ماندگاریِ برخی انسان‌ها نمی‌شود و عمران نیز از این دسته افراد است و هنوز نامش سر زبان‌هاست. او همیشه تلاش می‌کرد تا ارزش آدمی را به جامعه گوشزد کند. درواقع عمران، عمر پربرکتی داشت و از ثانیه‌ثانیه آن به خوبی استفاده کرد.

علی‌پور با اشاره به برخی مطالب طنز عمران در مجلات ادبی گفت: وقتی به شعرها و نوشته‌های عمران توجه می‌کنیم، متوجه ساعت‌ها تفکر و خلاقیت می‌شویم. عمران به معنای واقعی کلمه یک شاعر بود چراکه شاعرانه زندگی می‌کرد و هیچ وقت اهل تظاهر و خودنمایی نبود.

وی ادامه داد:‌ عمران از شاعران و طنزپردازان متعهد بود و همیشه به مسائل جامعه و زندگی مردم توجه داشت، با اقشار مختلف جامعه مانند سیاست‌مداران و ورزشکاران رابطه داشت اما هیچ وقت جبهه نمی‌گرفت و از گروه یا حزبی دفاع نمی‌کرد.

نویسنده کتاب «دفتر شطرنجی» در بخش پایانی صحبت‌هایش اظهار کرد: عمران در مطالب طنز و شعرهایش به سادگی فکر و دغدغه‌اش را بیان می‌کرد، اما هیچ وقت دم‌دستی نبود. برای همین، نمی‌شود به سادگی از کنار آثار او رد شد.