موسوي فعاليت‌هاي خود را در باستان‌شناسي ايران از سال 1344 آغاز کرد و در اداره کل باستان‌شناسي وقت مشعول به کار شد. وي در کاوش‌هاي محوطه تخت جمشيد معاون اکبر تجويدي بود. به علاوه در کاوش‌هاي کوه خواجه سيستان، سه گنبدان فارس، لسبوي اشکور گيلان، شهر تاريخي نيشابور و بقعه شيخ صفي‌الدين اردبيلي حضور داشت و کشف سنگ نبشته اورارتويي سراب اردبيل را در کارنامه ميداني خود داشت.
برخي از باستان شناسان ايراني بر اين نظرند که سيدمحمود موسوي در کارهاي ميداني و پژوهشي تبحر زيادي داشت و هميشه در نهايت همه مجهولات را روشن مي‌‌کرد و همه چيز را به دوستان و شاگردانش ياد مي داد. موسوي افزون بر کارهاي ميداني و پژوهشي به تاريخ هنر، به ويژه شناخت اشياء و تاريخ گذاري روي سفال نيز آگاهي داشت.
وی کتاب «توس شهر خفته» را در سال 1372 منتشر کرد و در سال 1373 نخستين گردهمايي باستان‌شناسي پس از انقلاب اسلامي را در شوش راه‌اندازي کرد. موسوی علاوه بر تربيت دانشجويان باستان‌شناسي متعدد، باستان‌شناس نام آوري چون دکتر علي موسوي را نيز در خانه خود تربيت کرد که اکنون بکي از اميدهاي باستان‌شناسي ايران است.
مهر 1393 دومين نشان دکتر عزت‌الله نگهبان (پدر باستان‌شناسي ايران) به وي اختصاص يافت و يک شماره از مجله مارليک به پاسداشت خدمات علمي ايشان منتشر شد.
نظر شما