امینی در گفت‌وگو با خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا) عنوان کرد: به غیر از چند شاعر و نویسنده که شکلی از شعر سپید را ارایه می‌کنند مانند شمس لنگرودی، و میان جوان‌ترها رسول یونان و گروس عبدالملکیان الباقی شعرهای سپید به نوعی دروغین‌اند و نه وزن دارند و نه جزو شعر سپید محسوب می‌شوند.
 
وی ادامه داد: در گزینه اشعارم که سال گذشته منتشر شد و تا پایان امسال به شکل خشتی چاپ می‌شود مانند منزوی که غزل را نو کرد و مانند ایرج زبردست که رباعی را نو کرد و مانند اخوان که سعی داشت در شعر نوآوری کند بنا داشتم تا ادبیات با عظمت ایران را رها نکنم و نوآوری‌هایی در این زمینه انجام دهم. 
 
وی ادامه داد: به گمانم شاعر امروز باید خادم ملت و صلح عمومی باشد نه این‌که معلوم نشود معشوقه‌اش کیست و مخاطب متوجه نشود که او چه می‌خواهد بگوید. شاعر به گمانم باید پنجره را رو به خودش بگشاید و شهر و کوه را ببیند نه این‌که پنجره‌ها را رو به خودش ببندد و از تخیل صرف خود سخن بگوید. منظورم تخیلی است که پشتوانه‌ای ندارد و تجربه‌ای از سر نگذرانده است. نویسنده و شاعر قدر اول مانند رانندگان لوکوموتیو ادبیات‌اند نه این‌که مسافران واگن‌های یک قطار باشند. 
 
یدالله مفتون‌امینی در شهرک شاهین دژ در حومه تبریز به دنیا آمده است. وی پس از گذراندن دبستان و دبیرستان در زادگاهش به تهران آمد و در رشته حقوق قضایی دانشکده حقوق دانشگاه تهران به تحصیل پرداخت.
 
«اکنون‌های دور»، «دریاچه»، «کولاک»، «انارستان»، «عاشیقلی کروان»، «فصل پنهان»، «تاکستان احتمال»، «سپیدخوانی روز»، «عصرانه در باغ رصدخانه»، «نهنگ یا موج»(گزینه کولاک و انارستان)، «شب 1002»، «شب هزار و دو»، «سرمه‌فام و خط نستعلیق» و «من و خزان و تو» از جمله آثار منتشرشده‌ این شاعر هستند.
 
امینی قبل از انقلاب شاعری غزلسرا بود که در سال‌های اخیر به سرودن شعر بی وزن روی آورد. سال گذشته چاپ دوم «سپیدخوانی روز» این شاعر از سوی نشر ثالث منتشر شده است.