کتاب «مردی که هیچ بود» نوشته مرتضی احمدی درباره یکی از جاهلان تهران قدیم است که به زبان محاوره با فضای روزگار قدیم تهران نوشته شده است. این کتاب به تازگی از سوی انتشارات ققنوس منتشر شده.
مدیر روابط عمومی انتشارات ققنوس ادامه داد: این کتاب، درباره زندگی یکی از جاهلان تهران قدیم است که گرچه در مشکین شهر آذربایجان به دنیا آمده، ولی در تهران بزرگ شده و با آداب و رسوم این شهر خو گرفته است.
تهوری ضمن تاکید بر این نکته که این کتاب اصلا خاطرهنویسی نیست، گفت: کتاب با ادبیات خاص تهران قدیم و حتی شوخیهای رایج در آن زمان شکل گرفته است و طنز ملایمی در کل کتاب پنهان است.
«مردی که هیچ بود» به زبان محاوره نوشته شده است و در بخشی از آن چنین آمده:
«تو خاک و خُل و گل و شلای جنوب ترون، لول میخوردیم و روز به روز لَندوکتر و دیلاقتر میشدیم. پَن شیش نفرمون مال یه محل و یه کوچه بودیم و توی مدرسه درس میخوندیم. کلاس شیشم مدرسه قندی توی خانیآباد پشت نیمکتای زوار دررفته و رنگ و رو باخته، که تا روشون میشستیم، یا جا به جا میشدیم، جرق و جروق و نالهاش درمیاومد، اونم آخرای کلاس هیچیمون مِث هم نبود، و کلی با هم فرق داشتیم.»
پیش از این، کتابهای «پیشپرده و پیشپردهخوانی»، «من و زندگی»، «کهنههای همیشه نو» و «پرسه» از مرتضی احمدی در انتشارات ققنوس به چاپ رسیده است.
نظر شما