عمرانی، شاعر و پژوهشگر ادبی در گفتگو با خبرنگار خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا) گفت: امام خميني(ره) عارف و عالمي ديني‌ بودند كه به شعر گرايش داشتند، اما در زمان رهبري‌شان اين گرايش را اعلام نمي‌كردند. ديوان امام(ره) هم بعد از رحلت ايشان توسط حاج سيداحمد آقا خميني منتشر مي‌شود و اين‌ها جزو رازهايي است كه عارفان تا پايان حياتشان سر به مهر باقي مي‌گذارند. امام(ره) شاعری بود که در نهان شعر گفتن را دوست می‌داشت.

وی افزود: عارفان بيشتر اهل رازند و كمتر خودشان و كارهايشان را آشكار مي‌كنند. معمولاً بعدها مشخص مي‌‌شود كه آنان چگونه مي‌انديشيدند و مي‌زيستند. اكثر قريب به اتفاق عارفان اين گونه كردار و رفتاري را پيشه مي‌كردند به ويژه فقیهان عارف. آنان پيوندشان را با ادبيات نبريده و بهره‌مند از عمق و نفوذ باطني ادبيات هستند.

شاعر مجموعه شعر «خیابان غزل» با اشاره به سهم فقیهان عصر مشروطه در ادبیات دینی در ادامه توضیح داد: بخش عمده‌اي از ادبيات عصر امام(ره) به شعر اختصاص يافته. در شعر نوعي ويژگي ارتباطي وجود دارد كه بيشتر با احساس و عاطفه مردم سر و كار پيدا مي‌كند. از سوي ديگر به دليل سابقه‌اي كه شعر در سرزمين ما ايران دارد، از ديگر هنرها نزد ايرانيان فراگيرتر است. از زمان انقلاب مشروطه هم فقهايي داشته‌ايم كه ارتباط خودشان را با شعر نگسسته‌اند که ملا مهدي نراقي، ميرزا ابوالحسن جلوه و حاج ميرزا حبيب خراساني از اين جمله‌اند که خراساني از ديگران سرشناس‌تر است.

این شاعر و استاد دانشگاه اضافه کرد: ادبيات اسلامي و ملي ايران از هزار سال پيش به اين طرف، يعني از عصر رودكي به بعد همواره پيوند خودش را با شعر حفظ كرده و اين دو از يكديگر ناگسستني‌اند. در ايران شعر و اسلام و شعر و دين در ادبيات با يكديگر ممزوج شده‌اند. اين واقعيتي است كه به هيچ وجه قابل كتمان نيست و با بررسي ادبيات ادوار گذشته روشن و ثابت مي‌شود. ما در ادبياتمان به وفور شعر حكمي و ديني داريم. فقيهان گرچه كار و مشغله‌شان محوري و دقيق است، اما شماري از آنان بنا به قريحه و ذوقشان گاهي و البته نه به صورت حرفه‌اي، به شعر پرداخته‌اند.

عمرانی یادآور شد: البته در عصر مشروطه فقیهانی هم داشتيم كه بنا بر تكليف شرعي‌شان مردم را به سوي شريعت هدايت مي‌كردند. طرفه اين كه آن‌ها از ادبيات نگسسته بودند و با همان ادبيات كلاسيك و سنتي مأنوس بودند. اين پيوند در زمينه شريعت بسيار تأثيرگذار بود.

این شاعر توضیح داد: امام(ره) میان شاعران کلاسیک تعلق خاطر ویژه‌ای به شعر حافظ و سبک عراقی داشتند و به شعر سعدی علاقه‌مند بودند و در مسیری گام برمی‌داشتند که حکیمان الهی و عارفانی چون بونصر فارابی، بوعلی سینا، فردوسی، سعدی، مولوی، ابن عربی، حافظ، صائب، صدرالمتألهین و ده‌ها حکیم و عارف مسلمان ایرانی پیش‌تر آن را تجربه کرده بودند. امام(ره) از این حیث در آثارشان خود را مدیون این بزرگان می‌دانند.

غلامحسین عمرانی متولد فیروزکوه و فارغ‌التحصیل مقطع دکترای تصوف و عرفان اسلامی است.

«باران‌های موسمی»(مجموعه شعر نیمایی 1358 با مقدمه سید علی صالحی)، «جگن در باتلاق»(1360)، «غزل خاک خاطره»(1369)، «دلتنگی‌های غروب»(شعرهای نیمایی و غزل1371)؛ «گزیده ادبیات معاصر16»(نیستان 1372)، «حرف دلم شبیه غزل‌های حافظ است»(1388)، «صلت کدام قصیده‌ای‌ای غزل»(1388)، «هرگز نمیر مادر»، «روایت ققنوس»(1390) از کتاب‌های اوست.

تازه‌ترین مجموعه شعر او با نام «آن چشم‌های بودایی» بهار امسال(1393) به چاپ رسید.