خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا)، آزاده حیدری: اعظم کاوه در سال 69 به استخدام موسسه کیهان درآمد و در تحریریه کیهان بچه‌ها مشغول به کار شد. بعدها، سال‌ها سردبیر شاپرک؛ نشریه کودکانه ضمیمه کیهان بچه‌ها شد. در عین حال، ویراستار کیهان بچه‌ها نیز بود. خودش می‌گوید: «اوج درگیری‌های سال 1357، مرز بین نوجوانی و جوانی را تجربه کردم؛ با کوله‌باری از مسائل انقلاب. بعد هم، وارد دنیای کار شدم و کارهای متفاوتی انجام دادم.»
«کاوه» همسر مرحوم منصور حسین‌زاده؛ روزنامه‌نگار محقق است و آن‌طور که خودش می‌گوید، در مدرسه همیشه انشایش خوب بود و این حُسن، در علاقه‌مندی و گرایش او به حوزه روزنامه‌نگاری بسیار تعیین‌کننده بود.
این روزنامه‌نگار قدیمی و سردبیر شاپرک، اخیراً بازنشسته شده است؛ و بازنشستگی، یعنی کوله‌باری از تجربه. یعنی، رفت و برگشت‌های مداوم در دامنه، میانه و قله‌های یک حرفه.
خانم کاوه! حالا که بعد از دو دهه و اندی کار در حوزه مطبوعات بازنشسته شده اید، جالب است بدانیم که با این کوله‌باری از تجربه، کار مطبوعاتی برای کودک و نوجوان را چطور دیدید؟
روزنامه‌نگاری برای کودک و نوجوان خیلی خاص است. به خصوص در زمینه کار خبر، گفت‌وگو و گزارش باید شیوه‌های خاصی را به کار برد تا بتوان مسائل اجتماعی، فرهنگی و ... را به این رده‌های سنی انتقال داد.
این، البته یک سوی قضیه است. آن سوی ماجرا، به ترکیب‌بندی کادر یک نشریه هم برمی‌گردد. چون در نهایت، بحث، بحثِ مخاطب است و ارتباطی تنگاتنگ، که باید بین یک نشریه با مخاطب و مخاطب با آن نشریه شکل گیرد، جوانه بزند، شکوفا و به گل و بار بنشیند. در این مورد، شما شخصاً چطور فکر می‌کنید؟
بله، برای بهتر شدن یک نشریه کودک و نوجوان، هرچه کادر تحریریه حرفه‌ای باشد، آن نشریه مخاطبان بیشتری را جذب خواهد خواهد کرد.
این جذب، البته به نظر یک جذب ساده یک طرفه نخواهد بود. پروسه خلاق دوسویه‌ای را به موازات هم طی خواهد کرد. به عبارتی اگر یک نشریه، مخاطبانی اکتیو بپروراند، طبعاً در درازمدت، از بین آنها قلم به دستانی متولد خواهند شد که به سهم خود، باری از دوش آن نشریه بردارند. همچنین در چرخه تولید، نشریه مورد نظر، مداوم درصد ضعف‌های کیفی خود را با نظرات و پیشنهادات هوشمندانه مخاطبان، خواهد کاست. در این ارتباط، اینکه چگونه می‌توان مخاطبانی این چنین پروراند، مشخصاً چطور فکر می‌کنید؟
فکر می‌کنم اگر کادر نشریه‌ای حرفه‌ای باشد و کارشناسان خوبی در اختیار داشته باشد، می‌تواند ارتباط خوبی با مخاطبانش داشته باشد، و کمک زیادی هم خواهد کرد به نوقلمان. آنها، حتماً از دانسته‌ها و تجربیات کارشناسان خلاق و فرهیخته نشریه خاص خودشان، بسیار خواهند آموخت، و این باعث رشد آنها خواهد شد.
با توجه به این همه شور و علاقمندی‌تان به مطبوعات حوزه کودک و نوجوان، حال که بازنشسته شده‌اید، واقعاً چه احساس دارید؟
بازنشستگی هم بخشی از زندگی است؛ مانندکودکی؛ نوجوانی و غیره. دیگر، تمام سولهای مغزم تشنه خواندن است. به همین خاطر، تا زنده‌ام هیچوقت از خواند کتاب و نشریه، جدا نمی‌شوم.
حرف آخر؟
من همیشه فکر می‌کنم که روزنامه‌نگاری برای کودکان و نوجوانان باید خاص باشد. حتی اگر بتوان واحدهای دانشگاهی خاص گذاشت و یا گرایش‌هایی مربوط به این گروه‌های سنی خیلی موفق‌تر عمل خواهد شد./
یکشنبه ۲۰ بهمن ۱۳۹۲ - ۱۵:۳۴
نظر شما