آیت‏‌الله ملامحمدباقر فشاركی
آیت‏‌الله ملامحمدباقر فشاركی در حدود سال 1207 هجری شمسی (1244 قمری) در اصفهان به دنیا آمد. وی پس از طی دروس حوزوی به مدارج بالای علمی دست یافت و به وعظ و ارشاد و تدریس و تالیف همت گماشت.

شهرت آیت‏‌الله فشاركی به غیر ازمراتب علمی، از دو جنبه بوده است. نخست به وسیله منبر و ارشاد مردم با بیانات جذاب و رسا كه آداب زندگی و اخلاق را مطرح می‏‌كرد و دوم به دلیل احیا و شب زنده‌‏داری و به ویژه خواندن دعای كمیل در مسجد مصلای تخت فولاد اصفهان به هنگام سحر، به طوری كه این سنت پس از سال‏‌ها از درگذشت او، توسط دیگران ادامه یافت.

همچنین وی دارای محفل درسی پررونقی بود كه شاگردان وی را افزون بر یكصد نفر ذكر كرده‏اند. از این عالم ربانی كتاب‌های متعددی بر جای مانده كه آدابُ الشریعه، ذخیره المعاد و حاشیه بر شرح لمعه از آن جمله محسوب می‌شوند.

ملامحمدباقر فشاركی سرانجام در دوازدهم دی ماه 1275 هجری شمسی برابر با بیست و ششم رجب 1314 هجری قمری در 68 سالگی بدرود حیات گفت و در اصفهان به خاك سپرده شد. 

آیت‏ الله فیاض مدرس زنجانی
آیت‏ الله فیاض مدرس زنجانی نیز دیگر عالمی است که در این روز وفات یافت. وی سال 1247 هجری شمسی (1285 قمری) در یكی از روستاهای اطراف زنجان به دنیا آمد. فیاض در ابتدا از محضر پدر مجتهدش آخوند ملامحمد استفاده برد. سپس در تهران در حلقه درس بزرگانی مانند میرزا ابوالحسن جلوه و میرزا محمدحسن آشتیانی دروس حكمت، فقه، اصول، كلام، منطق و تفسیر را آموخت و در علوم عقلی و نقلی مهارت یافت.

آیت‏ الله زنجانی چند سال نیز در عتبات از كرسی درس علامه شیخ هادی تهرانی و استادان دیگر بهره جست و فقیهی محقق و متبحر شد. وی از سال 1287 هجری شمسی تا پایان عمر به مدت بیش از 30 سال در زنجان اقامت گزید و مرجع تقلید آن دیار شد. وی در طی این سال‏ها یكی از مروجین و مدرسین بزرگ مكتب تشیع و از نظر اجتماعی، ملجأ و پناهگاه مردم عصر خویش به شمار می‏ رفت.

از این فقیه جلیل آثاری همچون ذخائرُ الاُمَّه و رسالاتی در خمس، زكات و ماهیت وجود به جای مانده است. آیت ‏الله فیاض زنجانی سرانجام در دوازدهم دی ماه 1320 شمسی برابر با چهاردهم ذی‏حجه 1360 هجری قمری بدرود حیات گفت و در زنجان به خاك سپرده شد. 

ابن‌منیر
«احمد بن محمد بن منصور» مشهور «ابن‌منیر» فقیه و مفسر و خطیب نیز 12 دی‌ماه بدرود حیات گفت. وی از علما و ادبای قرن هفتم هجری و فقیه اصولی، مفسر، ادیب، نحوی، بیانی و از استادان ابوحیان معروف بود.

«ابن‌منیر»در مصر تدریس می‏ كرد و قاضی آن دیار بود. تفسیر قرآن، مناسبات تراجم البخاری و الانتصاف من صاحب الكَشّاف از تالیفات او محسوب می‌شوند. 

وی در 63 سالگی بر اثر مسمومیت درگذشت.