به گزارش خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا)، امینی گفت: آزار رساندن از نگاه و منظر حافظ بزرگ فقط این نیست که کسی به دیگری لگد یا تیپا بزند یا با چوبی او را از خود براند. این آزار رساندن جنبه‌های گوناگون دارد که می‌توان روی آن‌ها دقیق شد و اغلبشان را نام برد.

وی توضیح داد: اگر کسی را امیدوار کنید و به او وعده وعیدهای دروغ بگویید از نظر حافظ آزار رساندن است. البته این اعمال، آزار و اذیت‌های غیر مستقیم است. از نگاه خواجه شیراز نباید کسی را به امیدی واهی دلخوش نگه داشت.

شاعر مجموعه شعر «کولاک» ادامه داد: دروغ‌های شیرین و کوچک و بزرگ هم جزو آزار و اذیت قرار می‌گیرند. اگر به فرض عاشق و معشوقی به هم دروغ بگویند این‌ها از نظر حافظ مردود است. حافظ وقتی به دروغ برمی‌خورد دیگر با نتیجه و پی‌آیند یک امر کاری ندارد. در واقع حافظ در ابتدای دیدن و شنیدن دروغ راه را به رویش می‌بندد و آن را مردود می‌شمارد.

شاعر مجموعه شعر «اکنون‌های دور» گفت: اگر کسی در رفتار به عافیت نرسد باز هم نوعی آزار محسوب می‌شود. اگر به کس یا کسانی در مواقعی بی اعتنایی کنیم باز هم آن‌ها را تحقیر کرده‌ایم و این آزار رساندن با نمونه‌های دیگرش فرق دارد و آزار رساندن در سکوت است.

امینی افزود: خلاصه اخلاقیات حافظ در شرعیات این است که ترک آزار کس یا کسانی را کند. حافظ معتقد است که فلسفه وجودی همه ادیان و مذاهب در سر دادن ندای صلح و گسترش آن در پهنه گیتی است. او معتقد است که همه پیامبران برای گسترش صلح به هستی پا نهاده‌اند و پیام آن‌ها چیزی جز این نیست.

شاعر مجموعه شعر «دریاچه» ادامه داد: نظر حافظ درباره صلح در رفتار با دیگری سنجیده می‌شود. در واقع محک و معیار صلح در نهاد هر یک از انسان‌ها رفتار و نوع کنش و منش و سلوکشان با دیگری است. حافظ معتقد است که حتی با دشمن هم باید مدارا کرد و هیچگاه نباید سعی در آزار و اذیت کسی داشت. حافظ می‌گوید حتی طریقت‌های مختلف هم سر و کارشان با صلح است و مقصود و مراد همه‌شان دوری جستن از آزار دیگری است. 

امینی گفت: چطور ممکن است حافظ تا این اندازه به آزار نرساندن آدم‌ها اهمیت دهد ولی شاعر صلح‌جو و طلح طلبی نباشد؟! او می‌گوید در طریقت ما جز آزار دیگری گناهی نیست و نهایتاً در بیتی می‌گوید:
«آسایش دو گیتی تفسیر این دو حرف است
با دوستان مروت با دشمنان مدارا»
این بیت مصداق کامل اندیشه‌های صلح جویانه حافظ است.

یداالله مفتون امینی متخلص به مفتون در ۲۱ خرداد ۱۳۰۵ در شهرک شاهین دژ در حومه تبریز به دنیا آمد. وی پس از گذراندن دبستان و دبیرستان در زادگاهش به تهران آمده و در رشته حقوق قضایی در دانشکده حقوق دانشگاه تهران به تحصیل پرداخت.

«اکنون‌های دور»، «دریاچه»، «کولاک»، «انارستان»، «عاشیقلی کروان»، «فصل پنهان»، «تاکستان احتمال»، «سپیدخوانی روز»، «عصرانه در باغ رصدخانه»، «نهنگ یا موج»(گزینه کولاک و انارستان)، «شب 1002»، «شب هزار و دو»، «سرمه‌فام و خط نستعلیق» و «من و خزان و تو» از  آثار منتشر شده‌ این شاعر هستند.