به گزارش خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا)، گیل‌آبادی، دانش آموخته دکترای پژوهش هنر با گرایش فلسفه هنر است که سابقه حدود 24 سال فعالیت‌های در حوزه رسانه‌ دارد. این محقق خرم‌آبادی حدود 19 سال، مدیر ارشد صدا و سیما بوده است و 14 عنوان کتاب تالیفی و ترجمه‌ای دارد. 

ایبنا در گفت‌وگو با گیل‌آبادی، برخی دیدگاه‌های او را در باب کتاب و قدرت رسانه بررسی کرده است.

ـ نخستین کتابتان چه زمانی منتشر شد؟
نخستین اثرم کتاب «نمایش در لرستان (از آیین تاکنون)» بود که سال ۱۳۷۹ منتشر شد.

ـ پرمخاطب‌ترین یا به اصطلاح پرفروش‌ترین و کم‌فروش‌ترین آثار خود را چه کتاب‌هایی می‌دانید؟ 
به آن دلیل که اغلب تالیفاتم درحوزه فضاهای علمی و دانشگاهی است و در حوزه انتشارات دولتی قرار دارند، به شکل دقیقی نمی‌توان این مقوله را ارزیابی کرد. 

متاسفانه در کار برخی ناشران دولتی، ضعف‌هایی در حوزه توزیع وجود دارد که ناشی از بی‌انگیزگی آن‌ها در توزیع مکتوبات است. آثار جزو سرمایه آن‌ها محسوب نمی‌شود، از این‌رو، انگیزه‌ای برای توزیع ندارند و  اغلب،  کتاب‌ها در انبارها باقی می‌ماند و مولفان یا مترجمان نمی‌توانند ارزیابی شخصی و دقیقی از میزان فروش و استقبال از اثر داشته باشند. اما در مورد کل کتاب‌هایم بحث، نقد و نظرات فراوانی مطرح است.

ـ با توجه به فعالیت‌های زیاد در حوزه رسانه فکر می‌کنید رسانه چقدر در موفقیت‌های شما اثرگذار بوده است؟ 
رسانه، تاثیر به‌سزایی در بسط، گسترش و توسعه فکری‌ام داشته است؛ به‌گونه‌ای که اگر به گذشته بازگردم باز هم همین مسیر را طی خواهم کرد.

ـ شما عضو قبلی ممیزان گروه تولید دانشکده صدا و سیما بودید، ممیزی در صدا و سیما با ممیزی کتاب چقدر تفاوت دارد؟ 
ممیزی در صدا و سیما بیشتر حالت علمی دارد. اگر مقصودتان نظارت و ممیزی است که بیشتر به سانسور مشهور شده، باید بگویم در حوزه‌هایی مانند رادیو هم براساس مصلحت، سیاست یا فضای اقتضايی و دفعی و هم فضای دورنگاهی و چشم‌اندازی این ممیزی را داریم.
ممیزی در کتاب و صدا سیما اشتراکاتی دارند که به سیاست‌های موضوعی آن دستگاه باز می‌گردد که این ممیزی علاوه بر صدا و سیما و وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی در همه ارگان‌ها وجود دارد و در تمام دنیا نیز پیاده می‌شود.

ـ به عنوان معاون رسانه‌ای دکتر محسن رضایی دبیر مجمع تشخیص مصلحت نظام، تا چه حد توانسته‌اید تجارب و نظریاتی را که در آثار خود بیان کرده‌اید، عملی کنید؟ 
در این زمینه، تلاش‌های زیادی انجام داده‌ام، همچنان که اکنون در حال طراحی نشست‌های آینده‌پژوهی در حوزه‌های مختلف رسانه‌پژوهی هستیم تا بررسی کنیم رسانه‌ها در ایران ظرف 10 سال آینده به کجا خواهند رفت. 

یکی از مطالبات رهبری از دستگاه‌های مختلف آن است که براساس چشم‌انداز 1404 برنامه داشته باشند. ایشان فرموده‌اند که «این چشم‌انداز میراث جمهوری اسلامی است». متاسفانه بسیاری از مسوولان عنوان می‌کنند که ما از این چشم‌انداز خیلی جلوتریم. در پاسخ باید گفت که وقتی جلوتر هستیم که مردم ما نتیجه آن را در سفره‌های خود ببینند.

در بخش‌هایی نظیر برخی فضاهای علمی و تولید مقاله جلوتریم، اما در همان تولید مقاله هم آیا توانسته‌ایم ارتباطی میان علم، فناوری و اقتصاد برقرار کنیم؟
شاید مقالات، کتاب‌ها و پایان‌نامه‌های خیلی خوبی داشته باشیم اما نتوانسته‌ایم آن‌ها را به دایره عمل بکشانیم، در چنین موقعیتی این علم کاربردی ندارد!

این مسایل، باید در جایی برنامه‌ریزی شود، کار مجمع تشخیص مصلحت نظام زیر نظر مقام معظم رهبری این است که سیاست‌های کلان را تدوین کند. برای رسیدن به سیاست‌های کلان در حال برگزاری نشست‌های آینده‌پژوهی هستیم، اما نکته قابل تامل آن است که این سیاست‌های کلان باید در دولت تبدیل به برنامه شوند. اگر این اتفاق می‌افتاد می‌توانستیم خیلی پیش‌تر باشیم.
متأسفانه در گذشته بیشتر انرژی‌ها را تلف کرده‌ایم و بیشتر سیاست‌زده‌ایم در حالی که از مسایل اصلی و اساسی غافلیم.

اکنون، مساله‌ اصلی اقتصاد است، اما اگر پایه فرهنگی سستی داشته باشیم، همه چیز را متزلزل خواهد کرد. در این راستا کتاب‌های مختلف و گزارشهای راهبردی که در دبیرخانه مجمع در حال تولید هستند انعکاسی از کارهای پژوهشی‌اند که تبدیل به پیش‌نویس‌های سیاست‌های کلان خواهند شد. وقتی سیاست‌های کلان از سوی مقام معظم رهبری تایید شد با ابلاغ دولت تبدیل به برنامه‌هایی می‌شود که چنانچه اعمال شود ـ نه آن‌که تنها تبدیل به زینتی برای آن وزارتخانه شود ـ در جامعه نتیجه بخش خواهد بود.