به گزارش خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا)، پس از مجموعه های «نقل های کوچک رنگی» و «یادش به خیرهای لعنتی» مجموعه شعر بعدی این شاعر توسط نشر نصیرا منتشر شد.
آثار وی در حوزه شعر سپید به دلیل زبان ساده و مفاهیم ساده انسانی قابل تامل است.
این مجموعه شامل 49 قطعه شعر سپید است که اغلب کوتاهند و شاعر همچون گذشته با پرهیز از زیاده گویی مضامینی چون عشق، مرگ، تنهایی، انسان، زن و اجتماع را دستمایه سروده‌های خود قرار داده است.
درهم آمیختگی این مضامین در اغلب شعرها و شباهت این درهم تنیدن به ذات زندگی و ماجراهایش، نشان از بی فاصله بودن شاعر با اثر و طبیعی بودن روند سرایش است. از جمله ویژگی های متفاوت این مجموعه با دیگر آثار شاعر، نامگذاری متفاوت شعرهاست که اغلب از اسامی فیلم ها و فضای سینما برگرفته شده و به نظر می رسد شاعر در کشف روابط و اثرپذیری این دو هنر از یکدیگر -شعر و سینما- یا به بیان دیگر-زبان و تصویر-به دریافت های تازه و مشترک رسیده است.
در بخشی از یک شعر این مجموعه می خوانیم:
ما با تلفن های عمومی مهربان بودیم/ به این هوا که شاید/ زنی پابه ماه در خیابان باشد/ یا کسی که قرار عاشقانه ای دارد.../ ما بلد نبودیم چگونه تفنگ ها را پر کنیم/ ما اصلا تفنگ نداشتیم/ ما اصلا تفنگ را دوست نداشتیم/ و گریه خواهرم با دود هیچ سیگاری بند نیامد.
دوشنبه ۲۷ خرداد ۱۳۹۲ - ۱۶:۲۱
نظر شما