به پروانه‌ها ...
طول عمر یک پروانه معمولا دو سه روز بیش‌تر نیست، گاهی فقط 24 ساعت...
بین پروانه‌ها نیز گویا نوعی «خود ـ کشی» وجود دارد.
خود زندگی اما ساده است، رمان آن نیز باز ساده‌تر: عموما مرد یا زن جوانی با مرگ خویش قرار می‌گذارد با عشق ملاقات می‌کند؛ و از آن‌جایی که عشق و مرگ دو روی یک سکه‌اند، دو چهره‌ی متفاوت یک حقیقت، پس دایره‌ی مینای او می‌آید سر همان نقطه‌ی آغاز خود بسته می‌شود. پیچیدگی این رمان اما، برمی‌گردد به این که گاه‌گاهی سر و کارش با «خودکشی» است؛ و می‌دانید که خودکشی...
اولین جمله‌ی «افسانه‌ی سیزیف» کامو را که حتما به یاد دارید: «در فلسفه، تنها یک امر اساسی وجود دارد: خودکشی»
واقعیت امر این که هیچ کس، هیچ‌وقت خودش را به خاطر خودش نمی‌کشد. خودکشی‌های ما همیشه به «دست» دیگران صورت می‌گیرد، منظورم به خاطر دیگران. به خاطر رنجی که از «دیگری» می‌کشیم، به خاطر ظلمی که از دیگری می‌بینیم و یا به خاطر عشقی که دیگری جواب‌مان نمی‌گوید، ما دست به خودکشی می‌بریم. سارتر وقتی می‌گفت «جهنم ما، دیگران هستند»، اشتباه نمی‌گفت.
صفحه 71/ فیل در تاریکی/ قلی خیاط/ انتشارات نگار و نگیما/ چاپ اول/ سال 1391/ 222 صفحه/ 7500 تومان
جمعه ۴ اسفند ۱۳۹۱ - ۰۸:۰۰
نظر شما